Σαν αρνιά στο σφαγείο μάς έβαλαν σε θέσεις μετρημένες τον έναν πίσω απ’ τον άλλον κι εμείς γελούσαμε Τι ξέρει η νιότη από σκλαβιά; Πάνω απ’ τα κεφάλια μας λεπίδα κοφτερή του χαμού ή τουλάχιστον έτσι θέλησαν να πιστέψουμε πως οι δικοί τους όροι χτίζουνε τις ζωές τις δικές μας ζωές Καιρό μου πήρε να …
Αναμοχλεύω τις στιγμές του παρελθόντος. Ειδικότερα, τα ξέγνοιαστα καλοκαίρια… Δεν ξέρω γιατί η ανάγκη να θυμηθώ με οδηγεί εκεί. Καλοκαίρι 2017. Παιδάκι Γυμνασίου. Μπασκετικό camp στην Κόρινθο. Η πιο ευτυχισμένη εβδομάδα της ζωής μου. Τότε ήμουν ένα παιδί χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα και σκοτούρες. Μόνος μου στόχος , να βελτιωθώ για την νέα σεζόν στο μπάσκετ. …
Όλοι θα χειροκροτήσουν. Όχι εμένα, τον θάνατό μου. Πρέπει να βγω στη σκηνή. Ζητοκραυγάζουν. Κάθε ξύλινο σκαλοπάτι που πατάω τρίζει. Περιμένει κι αυτό να δει. Κάθε βήμα και πιο κοντά στη λύτρωση. Βγάζω τη μάσκα. Μικροί μεγάλοι αναμένουν με αγωνία τη θυσία. Εγώ πρωταγωνιστής. Βήμα γοργό και κοφτό. Ακολουθεί ρυθμικά το χειροκρότημα. Ο δήμιος κρατά …
Ζω μια ζωή. Δεν ξέρω αν την ζω εγώ ή κάποιος άλλος. Είναι αυτή η ζωή μου; Έτσι θα πορευτώ; Νιώθω σαν κάποιος να με πρόσταξε να ζήσω κάτι που δεν είναι εγώ. Κοινωνία , κράτος , οικογένεια… Όλοι κάπως συνδέονται. Με έβαλαν σε καλούπια. Προσπαθώ να βγω… Δεν τα καταφέρνω πάντα , αλλά προσπαθώ… …
