Επέλεξα αυτόν τον τίτλο περίπου έναν μήνα πριν. Τώρα προσθέτω τη λέξη πόλεμος. Θυμάται ο αγαπητός αναγνώστης τι απασχόλησε την κοινή γνώμη τότε; Ίσως όχι. Δεν αποσκοπώ, σε καμία περίπτωση, να ειρωνευτώ και να κατηγορήσω τον άνθρωπο ο οποίος τυχαίνει τώρα να διαβάζει το κείμενο αυτό. Στόχος μου είναι να τονίσω πως μέσα στον κυκεώνα …
Σαν αρνιά στο σφαγείο μάς έβαλαν σε θέσεις μετρημένες τον έναν πίσω απ’ τον άλλον κι εμείς γελούσαμε Τι ξέρει η νιότη από σκλαβιά; Πάνω απ’ τα κεφάλια μας λεπίδα κοφτερή του χαμού ή τουλάχιστον έτσι θέλησαν να πιστέψουμε πως οι δικοί τους όροι χτίζουνε τις ζωές τις δικές μας ζωές Καιρό μου πήρε να …
«Τι υπάρχει;» Μια σκιά ψάχνει, σπάζει το σκοτάδι σε κομμάτια αναζητά άπαυστα και είναι νύχτα. Ο άνεμος ξεχνάει, ίσως επίτηδες, δεν ρωτά τις ώρες, ούτε τα κύματα πόσος καιρός μένει ως την άνοιξη. Μέσα στην απλή μέρα όλα φαντάζουν αληθινά χειροπιαστά. «Είναι;» Τα δέντρα σκύβουν το κεφάλι στη βροχή «εμείς στο φως, τυφλώνονται εκείνοι που …
Είχα αποφασίσει να μην γράψω τίποτε για αυτό το θέμα. Μερικές φορές τα λόγια, είτε αυτά που στολίζουν ένα κομμάτι χαρτί, είτε αυτά που γεννιούνται προφορικά δεν έχουν τη δύναμη να περιγράψουν τις καταστάσεις. Αυτό το κείμενο που γράφω τώρα αποτελεί περισσότερο αποτέλεσμα μιας παρορμήσεως, μιας ανάγκης για έκφραση που μόνο η γραφή θα μπορούσε …
Πάντοτε είχαν μια ομορφιά ξέθωρη, τ’ άγγιγμα του ήλιου πάνω στις αντικρινές σκεπές, οι σκιές απ’ το φως που σβήνει καθώς τριγύριζαν στους άσπρους τοίχους. Χειμωνιάτικες ώρες, που αν μπορούσα θα τις φύλαγα μαζί με αναμνήσεις όσο ο αέρας δυναμώνει σαν τώρα. Αναμνήσεις από όνειρα θολά και θάλασσες συννεφιασμένες με σκέψεις για το χθες, δίχως …
Γράφω. Οι λέξεις σπάζουν. Όλα τούτα τα ονειρικά, οι σελίδες χαρτί γιομάτες στολίδια, θολές εικόνες του νου που γίνονται πυλός και χρώματα σκιών. Όλα όνειρα που έπλασα προσεκτικά στη μοναξιά, με χέρια τρεμάμενα απ’ τις έγνοιες που, σποραδικά μ’ είχαν αρπάξει, παρατηρώντας για λίγο κάθε δάκρυ. Και να, προσπαθώ κάθε φορά μ’ αυτόν τον τρόπο, …
Καθόταν εκεί σε μιαν άκρη. Στολισμένοι δρόμοι, πολύχρωμα φώτα, λάμψεις, άνθρωποι γιορτινοί με παγωμένα χέρια. Στη στάση του λεωφορείου ένα σαββατιάτικο απόγευμα τον είδα. Γρατζουνούσε μια κιθάρα φθαρμένη, παλιά. Τραγουδούσε. Σταματούσε κάπου-κάπου να σφουγγίξει τον ιδρώτα απ’ το μέτωπο. Ύστερα, συνέχιζε τη μελωδία του, μια μελωδία παράφωνη, γλυκιά που σκόρπιζε στους ουρανούς της ακοίμητης μεγάλης …
Σήμερα αποφάσισα να γράψω ένα κείμενο, ένα άρθρο με δοκιμιακό χαρακτήρα, μια μικρή «φιλοσοφική» φλυαρία -ονομάστε το όπως σας αρέσει, δεν θα σας παρεξηγήσω- διότι πιστεύω πως αυτή η μορφή έκφρασης σπανίζει στις μέρες μας. Σαφώς δεν υποβιβάζω την αξία των άρθρων που πραγματεύονται θέματα της επικαιρότητας, αντιθέτως επικροτώ την πολυπλήθειά τους, καθώς δείχνει ότι …
Σβήνουν όλα, σβήνουν. Προσπαθώ ν’ αγγίξω ένα δέντρο, σκορπίζει. Ένας λογισμός διασχίζει το ποτάμι κι ο αέρας έχει πάψει. Έπαψε να μου μιλά να μου ψιθυρίζει μυστικά του δειλινού. Μα η ποθητή σιωπή μοιάζει πιότερο με θανάτου καταδίκη παρά μ’ ελεύθερη πνοή. Στοίχειωσε με ζωή! Χτύπα με, πλήγωσέ με μα μην μ’ αφήνεις στο κενό. …
Βλέπω μια μορφή γονατιστή, την ελυγίσανε οι πόνοι και το δάκρυ. Προσπαθούσε ν’ αγγίξει τον πύρινο ουρανό, μα τα στοιχειά που κουβαλούσε σαν αλυσίδες βαριές τη τραβούσαν προς τα πίσω. Δεν ήταν πάντοτε έτσι, με το κεφάλι σκυφτό και το σώμα πληγιασμένο, μα γυρισμός δεν υπάρχει. Ξάφνου σκάει το κύμα με ορμή κι ευθύς το …
