Μην τους λυπάστε τους νεκρούς που είναι στο χώμα, μα να λυπάστε ζωντανούς που είναι νεκροί στο φως. Μην τους φοβάστε τους τρελούς που όλο φωνάζουν, μα να φοβάστε λογικούς που δε μιλούν ορθώς. Νεκροζώντανα κοπάδια τρέχουν άτακτα στους δρόμους έχοντας κεφάλια άδεια και σηκώνοντας τους ώμους. Βγάζουν άναρθρη κραυγή φαίνεται κάτι ζητούν· ίσως πάνε …
Άνθρωποι, περίεργα πλάσματα Προσμίξεις συναισθημάτων Μίξεις συμπεριφορών Πώς η αγάπη, γίνεται μίσος ;Πώς γεννιέται ο θαυμασμός; Απογοητεύονται, σε απογοητεύουν – οικτρά- Αλλάζουν, εντυπωσιάζουν Κοιτούν, περπατούν Ποδοπατούν, λιώνουν Ξεχνούν και ξεχνιούνται Μπλέκονται μεταξύ τους Αποφασίζουν και δειλιάζουνΆλλοτε κλείνουν τα πέταλά τους Κι άλλοτε ανοίγονται σαν να ήρθε η άνοιξη Κοιτούν τα αστέρια και μαγεύονται Κοιτούν τον …
Σαν αρνιά στο σφαγείο μάς έβαλαν σε θέσεις μετρημένες τον έναν πίσω απ’ τον άλλον κι εμείς γελούσαμε Τι ξέρει η νιότη από σκλαβιά; Πάνω απ’ τα κεφάλια μας λεπίδα κοφτερή του χαμού ή τουλάχιστον έτσι θέλησαν να πιστέψουμε πως οι δικοί τους όροι χτίζουνε τις ζωές τις δικές μας ζωές Καιρό μου πήρε να …
Σάπισε ο κόσμος και αρχίζει να βρωμάει. Στα φθαρμένα γοργά βήματα που γδέρνουν την άσφαλτο. Στους σιδερένιους δολοφόνους και στο μπαρούτι. Στους λόφους, στα λιμάνια και τις πλατείες. Στο ψωμί σάπισε ο κόσμος. Δεν είναι πια γλυκό καθώς το τρως, μα αίμα στάζει και δάκρυα. Σε πνίγει. Σάπισαν οι οικογένειες στα σπίτια. Κυρίως στα σπίτια. …
«Τι υπάρχει;» Μια σκιά ψάχνει, σπάζει το σκοτάδι σε κομμάτια αναζητά άπαυστα και είναι νύχτα. Ο άνεμος ξεχνάει, ίσως επίτηδες, δεν ρωτά τις ώρες, ούτε τα κύματα πόσος καιρός μένει ως την άνοιξη. Μέσα στην απλή μέρα όλα φαντάζουν αληθινά χειροπιαστά. «Είναι;» Τα δέντρα σκύβουν το κεφάλι στη βροχή «εμείς στο φως, τυφλώνονται εκείνοι που …
Θυμάσαι, τότε που μου χάρισες εκείνο το λουλούδι; Θυμάσαι, το ζωγραφισμένο στα χείλη μου χαμόγελο;Μοσχοβολούσε, γυάλιζε , έκρυβε όλη την… αγάπη Έτσι μου είχες σιγοτραγουδήσει Σαν τώρα το θυμάμαι Το κρατώ στα χέρια μου, το περιεργάζομαι, το κοιτώ Η γλυκιά του μυρωδιά, έντονη όπως τότε…Τα πέταλα του εκατό και το χρώμα κόκκινο, πορφυρόΕκατό χρόνια μιας …
Είχα αποφασίσει να μην γράψω τίποτε για αυτό το θέμα. Μερικές φορές τα λόγια, είτε αυτά που στολίζουν ένα κομμάτι χαρτί, είτε αυτά που γεννιούνται προφορικά δεν έχουν τη δύναμη να περιγράψουν τις καταστάσεις. Αυτό το κείμενο που γράφω τώρα αποτελεί περισσότερο αποτέλεσμα μιας παρορμήσεως, μιας ανάγκης για έκφραση που μόνο η γραφή θα μπορούσε …
Νιώθεις ζαλισμένος, χαμένος μες της παράνοιας την αγκαλιά, παραδομένος στον βάρβαρο, λυγίζεις, είσαι δεμένος με τα πιο σφιχτά δεσμά. Δεν σπάνε, παραμένουν τυλιγμένα γύρω από τον λαιμό σου σαν φίδια, έτοιμα να χύσουν το φαρμάκι τους. Λουσμένος από κρύο ιδρώτα, νιώθεις πως κάτι αρχίζει να σου κυριεύει το σώμα… Είναι ο φόβος που σε πλημμυρίζει …
Παραταχτείτε και ξανά μη κοιταχτείτε! Δε θα δείτε ούτε τον ήλιο όταν χαθείτε, παίξε πρώτος τέρμα ο πόνος δώσε τα όλα στην παρτίδα, είναι γεμάτα τα ποτήρια και με αυτά μεθύστε, πολεμήστε • είναι τα δικά σας λάθη ξεχάστε ηδονές και πάθη τα όνειρα σας σβήστε, από την αρχή αρχίστε ξαναχτίστε, δίχως τέλος το παιχνίδι …
Πάντοτε είχαν μια ομορφιά ξέθωρη, τ’ άγγιγμα του ήλιου πάνω στις αντικρινές σκεπές, οι σκιές απ’ το φως που σβήνει καθώς τριγύριζαν στους άσπρους τοίχους. Χειμωνιάτικες ώρες, που αν μπορούσα θα τις φύλαγα μαζί με αναμνήσεις όσο ο αέρας δυναμώνει σαν τώρα. Αναμνήσεις από όνειρα θολά και θάλασσες συννεφιασμένες με σκέψεις για το χθες, δίχως …
