Μην τους λυπάστε τους νεκρούς που είναι στο χώμα, μα να λυπάστε ζωντανούς που είναι νεκροί στο φως. Μην τους φοβάστε τους τρελούς που όλο φωνάζουν, μα να φοβάστε λογικούς που δε μιλούν ορθώς. Νεκροζώντανα κοπάδια τρέχουν άτακτα στους δρόμους έχοντας κεφάλια άδεια και σηκώνοντας τους ώμους. Βγάζουν άναρθρη κραυγή φαίνεται κάτι ζητούν· ίσως πάνε για σφαγή, ίσως πάλι να πεινούν. Στέκομαι και τους κοιτάζω αφανής περαστικός, μα το βλέμμα όπου κι αν βάζω οιμωγή και οδυρμός. Δύο πλέον είναι οι λύσεις: ή να μπω μες’ στο κοπάδι, ή με γρήγορες κινήσεις να κρυφτώ μες’ στο σκοτάδι. Να ρισκάρω τη ζωή μου δίνοντάς τους την ελπίδα ή να τρέξω μακριά τους κάνοντας πως δεν τους είδα; Του Κωνσταντίνου Στεργίου
