Η περιοχή της Δυτικής Θράκης αποτελεί μια ιδιάζουσα περίπτωση για τη συνέχεια του Ελλαδικού κράτους, όπου όμοιά της δεν υφίσταται. Η περιοχή παραχωρήθηκε στο ελληνικό κράτος από το βουλγαρικό με τη συνθήκη του Νειγύ το 1919. Έκτοτε ,και κυρίως μετά το 1923 η περιοχή ως διασυνοριακή μεθόριος αποκτά καίρια σημασία για την εθνική ομοιογένεια του κράτους αλλά και για τη διατήρηση ενός στοιχείου καταλύτη της κοινωνικοπολιτικής του ταυτότητας, η οποία δεν είναι άλλη από τη πολυπολιτισμικότητα.
Όπως είναι ευρύτερα γνωστό, στην περιοχή της Θράκης δυτικά του Έβρου, κατοικεί μια πληθυσμιακή ομάδα η οποία αναφέρεται στη Συνθήκη της Λοζάνης ως “Μουσουλμανική μειονότητα”. Η περίφημη αυτή μειονότητα, η οποία ουκ ολίγες φορές κάνει την εμφάνισή της στο δημόσιο διάλογο, αποτελείται από 3 κύριες εθνοτικές ομάδες : τους Πομάκους , τους Τούρκους και τους Αθίγγανους (κοινώς γνωστοί ως Ρομά), οι οποίοι κατοικούν ως επί το πλείστον στους νομούς Ξάνθης και Ροδόπης. Οι εγχώριοι κάτοχοι δημοσίου λόγου, φορείς, λόγιοι και δημοσιογράφοι ισχυρίζονται ότι η δημογραφική κατανομή ακολουθεί ακριβώς αυτό το μοτίβο, δηλαδή: Πομάκοι, Τούρκοι και Αθίγγανοι, με τα επίσημα στοιχεία όμως να λείπουν. Ωστόσο, η θρησκευτική αυτή μειονότητα δημιουργήθηκε ως αντιστάθμισμα στην ελληνική εθνική μειονότητα σε Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο, της οποίας το μέλλον όμως μετά το1955 προβλεπόταν δυσοίωνο.
Και τώρα λοιπόν το επίμαχο ζήτημα… Οι άνθρωποι που ανήκουν στην θρησκευτική αυτή μειονότητα έχουν το δικαίωμα να διαθέτουν την εθνική συνείδηση την οποία επιθυμούν, χωρίς καμία προσπάθεια χειραγώγησης ούτε από την μία ούτε από την άλλη πλευρά.
Δεν είναι δυνατόν από τη μία, τα παιδιά τα οποία ανήκουν στην φυλετική ομάδα των Πομάκων να εξαναγκάζονται να μαθαίνουν την τουρκική γλώσσα στα μειονοτικά σχολεία, αντί της ομιλούσας μεταξύ των σλαβική διάλεκτο, ούτε επίσης να διενεργούνται άλλες επιτηδευμένες προσπάθειες μετατροπής της μουσουλμανικής μειονότητας σε τουρκική από την Άγκυρα. Από την άλλη μεριά, η ελληνική πολιτεία οφείλει να αναγνωρίσει πως μέσα σε αυτό το σύνολο υπάρχουν και άνθρωποι με τουρκική εθνική συνείδηση. Δεν διαθέτει όμως το δικαίωμα να τους επιβάλλει πως θα αισθάνονται. Αντί αυτού θα μπορούσε να επιδοθεί σε ουσιαστικότερες πρακτικές με απώτερο σκοπό τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής των ανθρώπων αυτών αλλά και του συνόλου των συμπολιτών μας που κατοικούν σε αυτή τη μεθοριακή ζώνη.
Οι ουσιαστικές παρεμβάσεις λείπουν στην περιοχή της Δυτικής Θράκης, παρά τις υποτυπώδεις προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση που διαμήνυσε ο πρωθυπουργός στην τελευταία του περιοδεία εκεί. Λείπουν οι ευκαιρίες εργασίας, λείπει η δυναμική παραγωγή και συνακόλουθα λείπουν και οι άνθρωποι, οι οποίοι με την πάροδο του χρόνου αποτελούν μάλλον ένα είδος προς εξαφάνιση, με την τελευταία απογραφή (2021) να αριθμεί μόλις 346.419 κατοίκους. Για να στηρίζουμε όμως σε απτά γεγονότα τα γεγραμμένα θέλω ενδεικτικά να αναφέρω πως στην έκδοση της “Καθημερινής” της 19ης Φεβρουαρίου 2023 στις μικρές αγγελίες, ο αναγνώστης και συνακόλουθα ο επίδοξος αγοραστής διαπιστώνει κάτι το αξιοθαύμαστο. Σελίδες για οικόπεδα, εξοχικά, χώρους εργασίας και πρώτες κατοικίες στην Αθήνα; Άπειρες. Αντίστοιχες σελίδες για την περιοχή της Δυτικής Θράκης; Μηδέν εις το πηλίκον. Αν δεν είναι αυτό πρόβλημα τότε τι ακριβώς είναι; Έτσι θα εμποδίσουμε το ‘brain drain’, το δημογραφικό και την ‘περιβόητη’ απειλή της Θράκης;
Βεβαίως και αυτά φαίνεται να μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα για τους ιθύνοντες, οι οποίοι όπως όλα δείχνουν θα πρέπει να κάνουν καλύτερη ιεράρχηση της “πυραμίδας των προβλημάτων”. Οι κάτοικοι από την μεριά τους πρέπει (και έχουν κάνει όπως διαπίστωσα ο ίδιος) να αφήσουν στην άκρη υποκινούμενες έριδες και να εργαστούν για ένα κοινό σκοπό στη βάση της αλληλεγγύης και της ομόνοιας. Σημαντικό συστατικό της προσπάθειας αυτής αποτελεί η εκλογή των τοπικών βουλευτών που θα εκπροσωπούν τους ίδιους και τα συμφέροντά τους στο ελληνικό κοινοβούλιο. Στην κατεύθυνση αυτή ωστόσο, θα πρέπει να πραγματοποιηθεί και η κατάργηση των εκλογών για την ανάδειξη ψευδομουφτήδων σε Ξάνθη, Κομοτηνή και Διδυμότειχο και ο διορισμός τους από το
Ελλαδικό κράτος σε αντιστοιχία με τον διορισμό του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως από τον δήμαρχο της Πόλης.
Σε προσωπικό επίπεδο τώρα, η ανάλυση της πηγής, εν προκειμένω του συγκεκριμένου φύλλου της εφημερίδας με τις μικρές αγγελίες, μου έδωσε το ερέθισμα να αναζητήσω και να βρω παιρετέρω πληροφορίες επί του θέματος και να μοιραστώ τις ανησυχίες μου μαζί σας. Αυτή είναι και όλη η μαγεία της ιστορικής έρευνας!