Από τα πολλά γεγονότα που έχουν συνταράξει όλους μας το τελευταίο διάστημα, ένα από τα κορυφαία είναι η καταστροφή που υπέστησαν η Τουρκία και η Συρία, δύο χώρες της κοντινής αλλά ταυτόχρονα και ευρύτερης γειτονιάς μας. Τις τελευταίες ημέρες, πολλές συζητήσεις έχουν απασχολήσει την επικαιρότητα ειδικά για την βοήθεια που εστάλη στην Τουρκία λόγω των τρομακτικών απωλειών από τους σεισμούς. Πάνω σε αυτό τον προβληματισμό, θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου. Ειδικά τώρα που έχει περάσει ένα διάστημα από το ξέσπασμα της φοβερής αυτής τραγωδίας, ικανό να μας κάνει να δούμε την κατάσταση ως έχει πραγματικά και να αξιολογήσουμε δεδομένα και απόψεις.
Σε μια τεράστια καταστροφή αυτού του βεληνεκούς, που αριθμεί πολλές, ίσως και περισσότερες από 100.000 (!) ανθρώπινες ζωές χαμένες μέσα στα λίγα μόλις δευτερόλεπτα της διάρκειας αυτού του φονικού φυσικού φαινομένου, δεν θα έπρεπε φυσικά να τίθενται προς συζήτηση οποιαδήποτε άλλα ζητήματα περί μη αποστολής βοήθειας στις πληγείσες περιοχές.
Τα επιχειρήματα λίγο πολύ γνωστά σε όλους, αφορούν την στάση της γείτονος απέναντι στη χώρα μας, η οποία αδιαμφισβήτητα δεν χαρακτηρίζεται φιλική. Σίγουρα ωστόσο η άποψη αυτή καταρρίπτεται εύκολα καθώς οποιαδήποτε στοιχεία στρατιωτικά και εξωτερικής πολιτικής, ωχριούν μπροστά στο μέγεθος αυτής της καταστροφής.
Φυσικά η απειλή φυσικών καταστροφών, ειδικά από σεισμούς, είναι υπαρκτή ανά πάσα στιγμή και στη χώρα μας, που ανήκει στην πλέον σεισμογενή – όπως όλοι γνωρίζουμε – περιοχή των Βαλκανίων. Αυτό σε συνδυασμό με την μελέτη των σφαλμάτων πολεοδομικού χαρακτήρα, την ολιγωρία της κρατικής μέριμνας και την έλλειψη σχεδίου για ανάλογες καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης με σκοπό την προστασία των ανθρωπίνων ζωών, θα πρέπει να αποτελέσουν κώδωνα επαγρύπνησης τόσο στην Ελλάδα όσο και στα υπόλοιπα γειτονικά και ευρωπαϊκά κράτη και εναρκτήριο λάκτισμα για την λήψη μέτρων προστασίας από παρόμοιας έκτασης κρίσεις.
Όσων αφορά την παροχή βοήθειας στην οποία η χώρα μας οφείλει να συμμετάσχει, θα πρέπει με πρωτοβουλία διεθνών οργανισμών και μη κερδοσκοπικών οργανώσεων, να βρεθεί άμεσα ασφαλής οδός, ώστε είδη πρώτης ανάγκης και ομάδες εθελοντών να φτάσουν στις περιοχές της Νότιας Τουρκίας και Βόρειας Συρίας και να συνδράμουν άμεσα στην προσπάθεια αναστήλωσης των άλλοτε πολυκατοικημένων οικισμών και στην σωτηρία και περίθαλψη των άτυχων συνανθρώπων μας.
Η Ελλάδα όπως προηγουμένως αναφέρθηκε, θα πρέπει να συνεχίσει να συμβάλει αποφασιστικά σε αυτή την προσπάθεια, τόσο για τη δημιουργία γέφυρας επικοινωνίας προς την Τουρκία, όσο και για τον παραδειγματισμό των κρατών της ευρύτερης γειτονιάς μας, επιβεβαιώνοντας ότι αποτελούμε ως χώρα, έναν πυλώνα σταθερότητας και αλληλεγγύης, μια φιλειρηνική κρατική οντότητα, που ανέκαθεν επιδιώκουμε την αρμονική συνύπαρξη και συνεργασία με τις γειτονικές μας χώρες.
Φυσικά θα λειτουργήσει και ως επιβεβαίωση προς την διεθνή κοινότητα ότι η Ελλάδα δεν επιδεικνύει χαιρεκακία, ούτε παραμένει απλός παρατηρητής σε κάποια άσχημη συγκυρία, με την ελπίδα ότι ενέργειες σαν αυτή θα αποτελέσουν εφαλτήριο για εποικοδομητικές συζητήσεις σχετικά με την διατήρηση της ειρήνης στην περιοχή. Τέλος ας μην ξεχνάμε τα αποτελέσματα μετά την τελευταία προσέγγιση των δύο χωρών στους φονικούς σεισμούς του 1999, τα οποία διόλου αρνητικά δεν ήταν για τις επόμενες ίσως και δεκαετίες για κάποιους.
Αυτά άλλωστε αρμόζουν στον πολιτισμό και τα παραδείγματα μας από τις προηγούμενες γενιές αυτού του τόπου, για τα οποία είμαστε περήφανοι! Μιλώντας λοιπόν για όλα αυτά και θέλοντας να πείσω όσους ακόμα ίσως δεν έχουν πειστεί για την σπουδαιότητα της θέσης που πήρε η χώρα μας σε αυτή την συγκυρία, θα μπορούσα να αναφερθώ άλλωστε και στα αναρίθμητα παραδείγματα που είδαμε και βλέπουμε από ανθρώπους των ακριτικών μας περιοχών που με την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά και την αυταπάρνησή τους πολλές φορές, δίνουν σε όλους μας το παράδειγμα της προσφοράς και της ανιδιοτελούς βοήθειας στους πιο αδύναμους συνανθρώπους μας, σώζοντας ακόμα και τις ζωές τους καθημερινά.
Οι αξίες που αντιπροσωπεύει ο ελληνισμός είναι πολλές και πανανθρώπινες με κυριότερη από αυτές, τον ΣΕΒΑΣΜΌ, ακόμα και στον “εχθρό”. Επειδή λοιπόν έχουμε αυτή την κληρονομιά που θα πρέπει να αντιπροσωπεύει και να καθορίζει τις προσωπικότητές μας και την δομή μιας “ιδανικής” κοινωνίας, παίρνοντας παράδειγμα από την ιστορία μας, είναι αυτονόητο το τι πρέπει να πράξουμε σαν κράτος και σαν λαός σε αυτή, αλλά και σε κάθε ανάλογη συγκυρία.