Αρκετοί μπορεί να θυμάστε ότι στα πλαίσια προετοιμασίας μας για τις πανελλαδικές εξετάσεις, στο μάθημα της έκθεσης, ασχοληθήκαμε με τα είδωλα. Παρόλο που εμένα τότε (και μπορεί και σε άλλους) η ενότητα «είδωλα» μου φαινόταν βαρετή και δεν ήταν από τα θέματα που θα προτιμούσα, αρχίζω τώρα να συνειδητοποιώ ότι μάλλον ήταν από τις σημαντικότερες. Και αυτό γιατί τα είδωλα είναι αυτά που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις σκέψεις, τις συμπεριφορές μας και εν τέλει το μέλλον μας.
Δυστυχώς για μας όμως, ζούμε σε μία εποχή που δεν χαρακτηρίζεται και από τα καλύτερα πρότυπα. Παρόλο που υπάρχουν άνθρωποι που επιτυγχάνουν αξιοσημείωτα πράγματα και θα μπορούσαν πολύ εύκολα να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης για όλους μας, εμείς ασχολούμαστε με ανθρώπους που παίζουν τον σκύλο με τη γάτα σε μία εκδήλωση μουσικής και ανεβαίνουν μετά στην σκηνή και λένε ατακάρες όπως: « Απλά έχω μάθει σαν παιδί όταν μου κάνουν επίθεση να αμύνομαι». Δεν θα ασχοληθώ πολύ με το θέμα πάνω κάτω όλοι ξέρουν τι συνέβη. Εγώ θα σταθώ στο ότι επίθεση δεν υπήρχε και η «άμυνα» όπως την βάφτισε ο “αμυνόμενος” ήταν να πάει να ξυλοφορτώσει έναν άλλον που καθόταν. Ασχέτως του ποιος είχε δίκιο ή άδικο, απλά σκεφτείτε τι θα καταλάβει από όλο αυτό ένα 14χρονο αγόρι που του αρέσουν αυτοί οι τραγουδιστές, τι μήνυμα θα πάρει. Βλέπει έναν άνθρωπο από το πουθενά να πηγαίνει να πλακωθεί με έναν άλλον που αντιπαθεί και το κυριότερο να μην υπόκειται κανένας σε συνέπειες, αλλά να ανεβαίνουν στην σκηνή να ζητάνε συγγνώμη και να συνεχίζουν μετά τον καυγά μέσω σόσιαλ μίντια. Γιατί λοιπόν και ο Γιωργάκης ( έτσι θα ονομάσουμε τον 14χρονο) να μην σκεφτεί να πάει και αυτός να καυγαδίσει με τον Βαγγελάκη επειδή έχουν έναν τσακωμό; Εδώ συνέπειες δεν είχαν οι τραγουδιστές θα έχει αυτός; Δεν ξέρω, μπορεί ο Γιωργάκης -και ο κάθε Γιωργάκης- να μην σκεφτεί αυτό που μόλις περιέγραψα, μπορεί και ναι. Το πρόβλημα καταλαβαίνουμε όλοι που έγκειται.
Ευθύνη για όλα αυτά έχουν πολλοί. Εν μέρει τα ΜΜΕ δεν κάνουν και την καλύτερη δουλειά όσο αφορά την προβολή υγιών προτύπων, αφού αυτό που πουλάει είναι η trash κουλτούρα. Πρωτίστως όμως ευθύνη έχουμε εμείς οι ίδιοι αφού εμείς επιτρέπουμε στα ΜΜΕ να προβάλλουν ότι προβάλλουν, εμείς κλικάρουμε σε ότι δημοσιεύουν, αλλά πρωτίστως εμείς δεν μπαίνουμε στην διαδικασία να αναζητήσουμε μόνοι τα είδωλά αυτού του κόσμου. Και καταλαβαίνω ότι στη σύγχρονη εποχή των σόσιαλ μίντια αυτή η αναζήτηση είναι κάτι δύσκολο μιας και κυριολεκτικά βομβαρδιζόμαστε από «influencers» και άτομα τα οποία έχουν μεγάλη προβολή ενώ δεν έχουν κάτι αξιόλογο να προσφέρουν στους ακόλουθούς τους και στο κόσμο ολόκληρο εκτός από giveaways.
Αλλά δεν θέλω να φανώ ότι δεν ξέρω σε τι κόσμο ζω. Μπορώ να καταλάβω πλήρως γιατί προβάλλονται οι άνθρωποι που προβάλλονται. Μπορώ να καταλάβω και γιατί είναι δύσκολο κάποιος να αποφύγει αυτήν την μαζική προβολή και να αναζητήσει μόνος του ανθρώπους με έργο που κάνει τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος. Ωστόσο αυτό πρέπει να σταματήσει. Αφού δύσκολα θα το κάνουν οι άλλοι για μας, πρέπει εμείς οι ίδιοι να δώσουμε βήμα σε αυτούς τους ανθρώπους. Γιατί ο κυριότερος λόγος που αυτοί οι άνθρωποι δεν προβάλλονται είναι επειδή δεν επιδιώκουν την προβολή, αφού έχουν το νου τους στο να βελτιώσουν τον κόσμο και να αφήσουν πίσω τους μια κληρονομιά πέρα από χρήματα και φήμη. Και τις ηθικές αξίες αυτών των ανθρώπων πρέπει να έχουμε ως οδηγό. Ανθρώπων όπως ο Gerhard Dust ο οποίος χτίζει σπίτια που συναρμολογούνται σαν να είναι lego προκειμένου να βοηθήσει ανθρώπους που είναι θύματα φυσικών καταστροφών και έχασαν το σπίτι τους, αλλά και ανθρώπων που ζουν στη φτώχεια και δεν έχουν χρήματα για να αγοράσουν ένα «παραδοσιακό» σπίτι (αφού είναι και χαμηλού κόστους κατασκευής). Ανθρώπων όπως οι Manu Prakash and Jim Cybulski, οι οποίοι κατασκεύασαν μικροσκόπια από χαρτί -ανθεκτικά στο νερό- προκειμένου να βοηθήσουν γιατρούς και ανθρώπους σε χώρες της Αφρικής (που δεν μπορούν να αγοράσουν μικροσκόπια των 2000+ ευρώ) να μπορούν να εντοπίζουν βακτήρια στο νερό και γενικότερα να σώσουν ζωές. Αυτοί οι άνθρωποι αλλά και πολλοί άλλοι σαν και αυτούς τυγχάνουν ελάχιστης προβολής και ελάχιστοι τους γνωρίζουν. Άνθρωποι οι οποίοι μάχονται για να βοηθήσουν τον κόσμο, άνθρωποι τους οποίους θα έπρεπε να έχουμε ως έμπνευση και πρότυπο.
Δεν γνωρίζω πως αντιλαμβάνεται καθένας αυτό τον κόσμο και ούτε θα μπορέσω. Αυτό που βλέπω εγώ προσωπικά είναι μία γενιά η οποία σιγά σιγά αφήνει πίσω ηθικές αξίες και έχει επιτρέψει σε άτομα τα οποία δεν το αξίζουν να χαράζουν το δρόμο για μας. Το φαίνεσθαι ολοένα και γίνεται σημαντικότερο από το είναι, κάτι που έχει επιπτώσεις σε όλες τις προεκτάσεις της κοινωνικής μας ζωής και στις αντιλήψεις μας. Αυτό που πρέπει να κάνουμε εμείς είναι ένα. Να βρούμε τους σωστούς ανθρώπους, να εμπνευστούμε από αυτούς και να ακολουθήσουμε τα βήματά τους.
Αναστάσιος-Νικόλαος Βγενόπουλος