Κανείς μας δεν έχει ιδέα. Καλύτερα θα έλεγα. Κανείς μας δεν έχει ιδέα πόσο δυνατός είναι και πόσα μπορεί να καταφέρει. Αρκεί να του δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία. Μα εάν δεν του δοθεί; Τότε πώς θα μάθει τα όριά του; Πώς θα τα ξεπεράσει; Σε όλους θα δοθεί αυτή η ευκαιρία και κάτι μού λέει πως δε θα είναι μία και μοναδική. Θα έρχονται διαδοχικά η μία μετά την άλλη, θα μας σκουντάν(ε) και θα μας προκαλούν να ανακαλύψουμε τα όριά μας. Από την πρώτη ημέρα της ζωής μας μέχρι και την τελευταία, θα δεχόμαστε τέτοια σκουντήματα. Απλώς τα περισσότερα τα ‘απορροφούμε’ υποσυνείδητα και κατανοούμε εκ των υστέρων το μάθημά τους. Μέσα από κάθε ένα τέτοιο σκούντημα γινόμαστε πιο δυνατοί και γεμίζουμε με εμπειρία. Δεν έχει σημασία εάν το σκούντημα θα έχει θετικό ή αρνητικό αντίκτυπο. Εξάλλου, θα έχετε όλοι αντιληφθεί πως κάθε γεγονός ή εμπόδιο στη ζωή μας· είναι δύσκολο πριν γίνει πολύ εύκολο. Τόσο τα αρνητικά όσο και τα θετικά απαιτούν διαχείριση. Ναι, ακόμη και η χαρά χρειάζεται σωστή αντιμετώπιση για να την ευχαριστηθούμε.
Η ζωή μας θα είναι γεμάτη αναποδιές, για τις οποίες μάλιστα δε θα φέρουμε καμία απολύτως ευθύνη αρκετές φορές. Μην με ρωτήσετε γιατί. Απλώς έτσι είναι· δεν μπορούμε να τις αποφύγουμε. Ίσως κάποιος μας τις στέλνει για να μας δοκιμάσει ή και να παίξει μαζί μας. Μπορεί να του δίνει ικανοποίηση να βλέπει τους ανθρώπους να υποφέρουν με κάθε τρόπο, να πονούν και να μην μπορούν να ελέγξουν τη μοίρα τους. Εάν υπάρχει μοίρα και εάν είναι στο χέρι του καθενός να ορίσει τη δική του. Για κάποιο λόγο, ωστόσο, είναι γραφτό να περνά η ανθρωπότητα τόσα δεινά. Σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο. Δε γίνεται, κάπου θα αποσκοπεί όλο αυτό. Σίγουρα και ίσως αυτός να είναι ο ρόλος μας στον κόσμο αυτόν. Να απαντήσουμε αυτό το ερώτημα, να μην αφήσουμε άλλα ερωτηματικά και να ανακαλύψουμε πόσο μακριά μπορούμε να φτάσουμε.
Δεν είναι τυχαίο πως μέσα από τις αναποδιές, μαθαίνουμε να στεκόμαστε γερά στα πόδια μας και σιγά σιγά να εξελισσόμαστε στον πιο ‘σύγχρονο’ εαυτό μας. Αυτό, όμως, δε συνεπάγεται πως πρέπει κάποιος να ‘ περνά ’ μόνο άσχημα στην καθημερινότητά του, ώστε να φτάσει – ψυχικά και πνευματικά- σε ένα επίπεδο πιο πάνω από εκείνο όπου βρισκόταν. Όλα θέλουν ισορροπία.
Τί και εάν επιλέγουμε εμείς τις αναποδιές που θα μας έρθουν ή έστω τις αναποδιές στις οποίες θέλουμε να αναλωθούμε; Μήπως ο άνθρωπος από τη φύση του έχει την τάση να ‘στέκεται’ στα αρνητικά; Να επιμένει σε αυτά και τελικά να τα διογκώνει; Πολύ πιθανό. Γιατί δεν εκτιμά το γεγονός πως ακόμη και από τα αρνητικά θα βγει ‘κερδισμένος’ ; Μάλλον, επειδή κάτι τέτοιο απαιτεί χρόνο και απ’ ότι φαίνεται· είναι ελάχιστοι όσοι πραγματικά μπορούν και θέλουν να ‘κάνουν’ υπομονή, ώστε τελικά να απολαύσουν τα ‘καλούδια’ των ατυχιών τους.
Δυστυχώς, επικρατεί η νοοτροπία του να τα έχουμε όλα έτοιμα και χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Έτσι, θα ήταν όλα τόσο εύκολα.
Από την άλλη, γιατί μία ή και περισσότερες αναποδιές ορίζονται ως << ατυχία >> ; Γιατί δεν τις θεωρούμε ως μία <<λιγότερο επιτυχία>> ή ως μια ευκαιρία για να διατηρηθούμε στη ζωή; Η απάντηση βρίσκεται στα συναισθήματα. Στα άσχημα εκείνα συναισθήματα που γεννούν οι ατυχίες, στα συναισθήματα αυτά που δε φεύγουν με τίποτα από μέσα μας και σε εκείνα που αφήνουν σημάδια στη ψυχή και το σώμα μας.
Είναι καιρός, πλέον, να μαζέψουμε όλα αυτά τα σκουντήματα, να τα κάνουμε κτήμα μας και να τα μετατρέψουμε σε δύναμη. Δύναμη για να προχωράμε μπροστά. Δύναμη για να αντέξουμε τον κατακλυσμό ‘ευκαιριών’ που θα δεχθούμε και για να εκτιμούμε κάθε στιγμή και φάση της ζωής μας. Αν δεν πάρουμε το ρίσκο τώρα, πώς θα ξέρουμε μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε; Αν δεν κάνουμε στην άκρη το φόβο, πώς περιμένουμε να ζήσουμε ελεύθεροι;
Οπότε, ένα πράγμα να θυμάστε : Δεν έχετε ιδέα !
Μαρία – Ιωάννα Σωτηροπούλου
9/05/2022