-Κοίτα, κοίτα στον καθρέφτη.
Το πρόσωπο ήταν γυαλιστερό σαν να το φώτιζε το πρώτο φως του ήλιου που δειλά-δειλά έκανε την εμφάνισή του από την άκρη του βουνού. Το δέρμα λείο λες και ο δημιουργός είχε δώσει όλη τη φροντίδα στο υλικό . Τα μάγουλα ελαφρώς φουσκωμένα. Με ένα άγγιγμα δύσκολα τα ξεχώριζες από ενός μωρού. Τα μάτια ήταν καθαρά δίχως ένα δάκρυ να τα έχει θολώσει, δίχως ο πόνος να τα έχει φλομώσει. Ο λαιμός ένωνε το κεφάλι με το σώμα σαν γέφυρα καλοχτισμένη με γερά θεμέλια . Το σώμα στιβαρό, διαγράφονταν οι χρόνια δουλεμένοι μύες. Στα πόδια ζωγραφίζονταν οι γαλάζιες φλέβες που ταξίδευαν από εξωτερικά και φανερά στα εσωτερικά και απόκρυφα σημεία της. Έργο τέχνης. Κλασσικής τέχνης που απεικόνιζε τη φύση της ανθρώπινης τελειότητας.
-Πες την ιστορία σου.
Κύλησε ένα δάκρυ.
-Κοίτα, κοίτα πως άλλαξες.
Το πρόσωπο ήταν σκοτεινό σαν νύχτα που κανένα αστέρι δε σπάει τον μαύρο χρώμα της. Το δέρμα ρυτιδιασμένο σαν αιωνίως φουρτουνιασμένη θάλασσα. Τα μάγουλα στεγνά, λες και άφηνε το πιάτο με το φαγητό πάντοτε γεμάτο. Τα μάτια ήταν πρησμένα, φουσκωτή βάρκα που παλεύει με τη φουρτούνα. Ο λαιμός σκυμμένος, ένα γεφύρι μισογκρεμισμένο. Το σώμα αδυνατισμένο, έχοντας χάσει όση δύναμη κάποτε είχε. Τα πόδια της λυγισμένα με δυσκολία στέκονται. Οι φλέβες γκρίζες, παγιδευμένες οι χαρούμενες αναμνήσεις μέσα στο σώμα. Έργο τέχνης. Αληθινής τέχνης που απεικονίζει τη φύση της ανθρώπινης ζωής.