Αλλαγή, μια λέξη που κυριαρχεί στις ζωές όλων. Τα πάντα γύρω μας με γρήγορους ή αργούς ρυθμούς τείνουν να μεταβάλλονται. Είμαστε παρατηρητές πολλών και διαφορετικών μετασχηματισμών.
Κοίταξε για λίγο έξω από το παράθυρο, δεν είναι πια καλοκαίρι, τα φύλλα στα δέντρα κιτρίνισαν, άρχισαν να πέφτουν, υποδέχθηκαν το φθινόπωρο. Ή το παλαιό σπίτι δεν εξυπηρετεί πια τις ανάγκες της οικογένειας μετά τον ερχομό του παιδιού, ώρα για ένα καταλληλότερο. Μα, δεν έχει συνηθίσει να διαβιεί σε μια τόσο μεγάλη πόλη, θα χρειαστεί χρόνο να προσαρμοστεί, η αλλαγή τόπου διαμονής υπήρξε απότομη. Ή το παιδί κρίνεται απαραίτητο να συμβουλευτεί έναν ειδικό ψυχικής υγείας μετά τον χαμό της μητέρας. Παρουσιάστηκαν, λοιπόν, ελάχιστες περιπτώσεις αλλαγών που είναι δυνατόν να βιώσει ένα άτομο.
Όμως, μήπως με το πέρασμα των ετών συντελείται μια προσωπική αλλαγή; Στο σημείο αυτό, λοιπόν, γεννάται η εξής απορία: Το άτομο τελικά είναι ικανό να αλλάξει;
Αρχικά, το έμβιο ον υφίσταται σωματικές και νοητικές τροποποιήσεις από την στιγμή της γέννησης του μέχρι και τα βαθιά του γεράματα.
Ας επικεντρωθούμε περισσότερο στο ερώτημα αν ο εσωτερικός κόσμος είναι δυνατόν να διαφοροποιηθεί. Η προσωπικότητα κάποιου, σίγουρα αποτελείται από χαρακτηριστικά τα οποία παραμένουν αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου, τα οποία αφού προήλθαν από γενετικούς ή άλλους παράγοντες ,του χαρίζουν την μοναδικότητα του, καταφέρνει με αυτόν τον τρόπο να ”ξεχωρίσει”, μεταφέροντας την προσωπική του ιδιαίτερη φλόγα.
Παρόλα αυτά δεν είναι λίγες οι φορές κατά τις οποίες το άτομο επιθυμεί και θέλγεται από την ανακάλυψη. Παρουσιάζεται έτοιμο να κόψει τον ομφάλιο λώρο που τον κρατά δέσμιο στον ΄΄παλαιό΄΄ εαυτό. Σαν μια άλλη πεταλούδα αποτινάσει το κουκούλι, ξεδιπλώνει τα φτερά και πετά στον καθάριο ουρανό. Χαρακτηριστικά και ιδιότητες που άλλοτε τον χαρακτήριζαν πια έχουν τρυπώσει στο σεντούκι της αβύσσου. Τα σχοινιά των χοντρών πετρών που τον καθήλωναν στον πάτο της θάλασσας – ζωής κόβονται. Αποτινάσει κάθε ίχνος φόβου, δισταγμού, αγκαλιάζει το καινούριο, επιλέγει και δομεί την προσωπικότητα του με νέους λίθους. Ο εαυτός του πλέον είναι σύμμαχος και συνοδοιπόρος, έχοντας εμπιστοσύνη και αυτοεκτίμηση συνεχίζει να δημιουργεί, ενώνοντας τα κομμάτια του.
Επιπρόσθετα, ας μην λησμονούμε πως αρκετές φορές, το άτομο επιλέγει να αποκρύψει ή να ”φιμώσει” στοιχεία της ψυχοσύνθεσής του, διότι δεν μπορεί να βρει αντίκρισμα στον κοινωνικό περίγυρο. Τελικά, φθάνει εκείνη η στιγμή κατά την διάρκεια της οποίας συναναστρέφεται με δέκτες οι οποίοι αφουγκράζονται τις ιδέες του. Στην περίπτωση αυτή υπάρχει η δυνατότητα να υποστηριχθεί πως το ον άλλαξε αν και το μόνο που συντελέστηκε ήταν η προσωπική άφεση και παρουσίαση του εγώ, της ταυτότητας. Κάθε κρυμμένη πτυχή του, έρχεται στο φως, πατά με σταθερά βήματα στη γη και οδηγείται στην ολοκλήρωση της ύπαρξής του.
Αναντίρρητα δεν είναι αυτονόητο, πως η διαφοροποίηση αυτή θα αναδείξει έναν εαυτό που θα έχει υιοθετήσει μόνο θετικά στοιχεία, άπτεται στην ελεύθερη βούληση του καθενός να κατευθύνει το πλοίο του βίου του, είναι ικανός να αποφασίσει ποιες προσλαμβάνουσες θα θελήσει να ενσωματώσει στην μετέπειτα ζωή του.
Ωστόσο, κρίνεται σημαντικό να αναφερθεί το γεγονός πως οποιαδήποτε απαλλαγή ή ενσωμάτωση ιδιοτήτων θα πρέπει να πραγματοποιείται με προσωπική επιλογή, θέληση, χωρίς να υποσκάπτεται από τρίτους, που πασχίζουν να δηλητηριάσουν την ύπαρξη.
Κλείνοντας, θα ήθελα να παραθέσω τα εξής λόγια του Κομφούκιου: ”Μόνο οι πιο σοφοί και οι πιο ανόητοι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ.”
