Θεωρώ τον εαυτό μου από τους άτυχους που βρίσκονται ακόμα στην Αθήνα. Έχει νυχτώσει αλλά ακόμα το θερμόμετρο καταγράφει 36ο C. Αρκετά υψηλές θερμοκρασίες, ακόμα και για τα δεδομένα του Αυγούστου!!!! Βρίσκομαι στην ταράτσα μου, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, με 55% μπαταρία στον υπολογιστή μου και το κλίμα είναι ανυπόφορο αφού πέρα από τον καύσωνα, λόγω της καταστροφικής πυρκαγιάς στους Θρακομακεδώνες, ένα πυκνό σύννεφο καπνού έχει καλύψει το λεκανοπέδιο, φέροντας μαζί του και την μυρωδιά της στάχτης.
Σίγουρα το καλοκαίρι αυτό είναι διαφορετικό από κάθε άποψη, αλλά και εμείς ως άνθρωποι φέρουμε ευθύνες για όσα σημβαίνουν στην καθημερινότητά μας.
Κάθε χρονιά, χιλιάδες στρέμματα γίνονται παρανάλωμα του πυρώς. Οι περισσότερες πυρκαγιές συμβαίνουν και εξαπλώνονται λόγω αμέλειας. Δεν θα μιλήσω για αναμμένα τσιγάρα ή κάποιον ηλικιωμένο που έκαιγε ξύλα. Θα σταθώ περισσότερο στο θέμα της εξάπλωσης. Δυστυχώς σαν λαός έχουμε την τάση να παραμελούμε τις οδηγίες που λαμβάνουμε από αρμόδιους φορείς, υπεύθυνους για την προστασία τόσο εμάς, όσο και του περιβάλλοντος. Μία από αυτές τις οδηγίες είναι να κόβονται τα ξερά χόρτα σε μια συγκεκριμένη απόσταση από τα σπίτια μας όταν βρίσκονται σε περιοχές που είναι εύκολοτο ξέσπασμα πυρκαγιάς.
Θα φέρω ένα παράδειγμα-προσωπική μου εμπειρία από την αμέλεια των πολιτών για την προστασία των περιουσιών τους. Στο εξοχικό μας κάθε χρόνο καλούμε κηπουρό για να κόψει τα χόρτα σε απόσταση τουλάχιστον 5 μέτρων για λόγους προστασίας. Αν και τα χόρτα αυτά βρίσκονται εν μέρει σε ξένο οικόπεδο, οφείλαμε να προστατεύσουμε την περιουσία μας. Ταυτόχρονα είχαμε καταλάθος μεταφυτέψει και μία ροδιά στο ξένο αυτό οικόπεδο. Μετά από λίγο καιρό που επισκευθήκαμε το σπίτι είδαμε την ροδιά ξεριζωμένη από το έδαφος και πεταμένη στο οικόπεδό μας. Προφανώς τον ιδιοκτήτη του οικοπέδου τον ένοιαζε που μια ταπεινή ροδιά καταλάμβανε μια μηδαμινή έκταση στο οικόπεδο αλλά όχι τα παραμελημένα χόρτα που έχουν φτάσει σε ύψος το ένα μέτρο και αποτελούν ξεκάθαρο κίνδυνο.
Αυτή είναι δυστυχώς η κουλτούρα μας. Αλλά διστυχώς πάντα μεταβιβλαζουμε τις ευθύνες σε κάποιον άλλο. Η πολιτεία μας φταίει για την πανδημία, για την ανεργία, για τις συνεχείς διακοπές ρεύματος. Εμείς δεν φταίμε ποτέ σε τίποτα. Τουλάχιστον αφού δεν επιθυμούμε να είμαστε αλληλέγγυοι, ας προστατεύσουμε τουλάχιστον τους εαυτούς μας με υπευθυνότητα και ας καλλιεργήσουμε το αίσθημα του αλληλοσεβασμού.