50 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από εκείνο το βράδυ των αποκριών που συγκλόνισε τη χώρα, αλλά κλόνισε και σημάδεψε ανεξίτηλα το ζεϊμπέκικο.
Ο Νίκος Κοεμτζής την μέρα που αποφυλακίστηκε για μικροκλοπές αποφάσισε να γιορτάσει την αποφυλάκιση του σε ένα νυχτερινό κέντρο με τον αδερφό του, Δημοσθένη, και με την παρέα τους. Σε κάποια στιγμή ο Νίκος ζήτησε από τον Δημοσθένη να σηκωθεί και να χορέψει μια παραγγελιά ¹. Όπως και έκανε ο Δημοσθένης. Όταν σηκώθηκε να χορέψει τις «Βεργούλες» του Βαμβακάρη, παράλληλα σηκώθηκε και μία παρέα αστυνομικών (εκτός υπηρεσίας) , η οποία παρενοχλούσε τον Δημοσθένη. Μετά από λίγο και καθώς ο Δημοσθένης τους έλεγε να απομακρυνθούν από την πίστα, διότι ήταν παραγγελιά, αυτοί τον έσπρωξαν και τον έριξαν κάτω στα σπασμένα πιάτα.
Ο Νίκος βλέποντας αυτήν την ενέργεια και θολωμένος από την υπερβολική αγάπη για τον αδερφό του, έβγαλε ένα σουγιά και άρχισε να μαχαιρώνει όποιον έβλεπε μπροστά του… Ο απολογισμός ήταν 3 νεκροί και 7 τραυματίες.
Αναμφίβολα, όλοι καταδικάζουν αυτήν την αποτρόπαια ενέργεια του Κοεμτζή, ωστόσο θα πρέπει να δούμε όλες τις παραμέτρους, γιατί δεν πήγε με αυτή την προδιάθεση, αλλά για να διασκεδάσει. Από την άλλη, οι Αστυνομικοί που τον ήξεραν ήθελαν να τον προκαλέσουν, καθώς ήταν γνώριμοι από παλιά ² . Αξίζει βέβαια να σημειωθεί ότι εκείνη την περίοδο υπήρχε η Χούντα των Συνταγματαρχών με αποτέλεσμα οι αστυνομικοί είτε λόγω πιέσεων από τους ανώτερους τους, είτε εκούσια λόγω τού ότι ήταν προσκείμενοι στο καθεστώς έκαναν ό,τι ήθελαν και όπου ήθελαν, έχοντας την απόλυτη εξουσία, όπως έγινε και στην περίπτωση του Κοεμτζή .
Από την πρώτη στιγμή ο Κοεμτζής μετάνιωσε για ότι έκανε και πέρασε τα 23 χρόνια στη φυλακή με την συμπεριφορά του, όπως έλεγαν και οι Σωφρονιστικοί Υπάλληλοι, να είναι υποδειγματική και για πολλούς υπήρξε δάσκαλος. Τιμωρήθηκε για αυτό που έκανε με την εσχάτη των ποινών, καθώς δεν του αναγνωρίστηκε κανένα ελαφρυντικό.
50 χρόνια μετά από αυτό το φονικό θα πρέπει να συλλογιστούμε αν η κοινωνία άλλαξε νοοτροπία προς σ’ αυτούς τους ανθρώπους.
Η κοινωνία και σήμερα, αλλά και τότε, συνεχίζει να δείχνει στους αποφυλακισθέντες το άλλο της πρόσωπο, το πρόσωπο της αδιαφορίας, της απάθειας και της στοχοποίησης, όπως και στον Κοεμτζή, ο οποίος τιμωρήθηκε με φυλάκιση δύο δεκαετιών για αυτό που έκανε, ενώ άλλοι με τις ίδιες ή σοβαρότερες κατηγορίες κυκλοφορούσαν και κυκλοφορούν ελεύθεροι. Ο Νίκος Κοεμτζής, καθώς η κοινωνία τον στιγμάτισε με την «ρετσινιά» του δολοφόνου, έζησε στο δρόμο στήνοντας ένα πάγκο, όπου πουλούσε την αυτοβιογραφία του.
Άραγε, θα ωφελήσει μόνο η αυστηροποίηση των ποινών, όπως πολλοί επιθυμούν; ή θα πρέπει και η κοινωνία να αγκαλιάζει τους αποφυλακισθέντες και όχι να τους στοχοποιεί, να τους απομακρύνει από αυτή, με αποτέλεσμα να καταλήγουν πάλι στη φυλακή, γιατί είχαν παραβατική συμπεριφορά;
Αν η κοινωνία δεν τους αγκαλιάσει, αν δεν τους δείξει το σωστό δρόμο και τους αφήσει στην παραβατικότητα, τότε δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος…
Ας μην μείνουμε, λοιπόν, αμέτοχοι, περιμένοντας να κάνει ενέργειες μόνο η πολιτεία. Θα πρέπει όλοι μας να συμβάλουμε στην επανένταξη αυτών των ανθρώπων.
_________________________________________
¹ Η παραγγελιά χορεύεται από αυτόν που τη ζήτησε, δηλαδή δεν επιτρέπεται να χορεύει ή να βρίσκεται κι άλλος στην πίστα, πλην από αυτόν που έκανε την παραγγελιά.
² Ο Κοεμτζής από μικρός είχε σχηματίσει μία αρνητική εικόνα για τους αστυνομικούς, καθώς ο πατέρας του ήταν κομμουνιστής και τον έσερναν συχνά στα αστυνομικά τμήματα, με αποτέλεσμα πολλές φορές να τον προκαλούν (οι αστυνομικοί), ώστε να κάνει φασαρία και να τον συλλάβουν.