Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, έφτασε η γνωστή σε όλους 17 Νοεμβρίου ή αλλιώς η μέρα του Πολυτεχνείου. Μια μέρα διαφορετική από τις υπόλοιπες, καθώς σαν σήμερα 48 χρόνια πριν, το 1973, εξεγέρθηκαν οι Έλληνες φοιτητές και σπουδαστές κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών, που προϋπήρχε ήδη από το 1967, προκειμένου να υπερασπιστούν τα δημοκρατικά ιδεώδη. Μετά από 6 χρόνια απολυταρχίας και Χούντας, η ριζοσπαστική αυτή κινητοποίηση άλλαξε τα δεδομένα της τότε εποχής, δημιουργώντας νέους όρους για το μέλλον του τόπου μας. Παρόλα αυτά, υπάρχουν μερικοί μύθοι σχετικά με το Πολυτεχνείο, που έχουν επικρατήσει κυρίως για λόγους πολιτικής προπαγάνδας. Πάμε να δούμε ποιοι είναι αυτοί.
Αρχικά αρκετοί άνθρωποι, κυρίως από τον χώρο της αριστεράς διατείνονται ότι το Πολυτεχνείο ανήκει σε αυτήν, κάτι το οποίο επρόκειτο για μία υπεραπλουστευμένη άποψη. Το Πολυτεχνείο ανήκει σε όλους τους Έλληνες δημοκράτες. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τις πρώτες ομάδες που εισήλθαν στο κτήριο του Πολυτεχνείου. Αυτοί που άρχισαν την κατάληψη στις 14 Νοεμβρίου δεν εκπροσωπούσαν ούτε παλιούς πολιτικούς, ούτε κόμματα, ούτε καν τα δύο κομμουνιστικά, δηλαδή το ΚΚΕ και το ΚΚΕ Εσωτερικού. Ήταν οι λεγόμενες αριστερίστικες οργανώσεις, μερικοί αναρχικοί αλλά και κεντρώοι δημοκρατικοί. Όσο προχωρούσε η δεύτερη ημέρα της κατάληψης, και κυρίως την τρίτη, την 16η Νοεμβρίου, γύρω από το Πολυτεχνείο συγκεντρώθηκαν και άλλοι μετριοπαθέστεροι ιδεολογικά πολίτες, οι οποίοι θεωρούσαν ότι είχε πλέον αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών.
Το ζήτημα των νεκρών του Πολυτεχνείου, είναι αυτό που θα μας οδηγήσει στον δεύτερο και τρίτο μύθο αντίστοιχα. Μέχρι και σήμερα υπάρχουν μερικά ακραία στοιχεία που εθελοτυφλούν ισχυριζόμενοι ότι στο Πολυτεχνείο δεν υπήρχε ούτε ένας νεκρός. Τι ισχύει όμως πραγματικά; Υπήρχαν νεκροί και αν ναι, εντός ή εκτός του χώρου; Η απάντηση είναι και βέβαια θετική, καθώς σύμφωνα με τα διάφορα πορίσματα που είδαν το φως της δημοσιότητας, νεκροί υπήρχαν και μάλιστα πολλοί, απλά κανείς τους δεν βρισκόταν εντός Πολυτεχνείου. Αναλυτικότερα, σύμφωνα με το πόρισμα Τσεβά, που εκδόθηκε το 1975, προέκυψαν αρχικά 18 βεβαιωμένοι επώνυμοι νεκροί. Στην συνέχεια όταν η δημοκρατία απέκτησε πιο σταθερές βάσεις και καλύτερη πρόσβαση στα αρχεία, ο αριθμός των θυμάτων ανέβηκε. Το 1976 ο αντιεισαγγελέας Ιωάννης Ζαγκίνης έκανε λόγο για 23 νεκρούς. Σύμφωνα με μεταγενέστερη έρευνα του διευθυντή του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, Λεωνίδα Καλλιβρετάκη, ο αριθμός των επώνυμων νεκρών ανέρχεται σε 24, ενώ αυτός των μη επώνυμων ανέρχεται στους 16. Από τα προαναφερθέντα πορίσματα, καταρρίπτεται και ο τρίτος μύθος, δηλαδή ότι το τανκ που εισήλθε συνέθλιψε 2-3 φοιτητές, που βρίσκονταν πίσω από την πύλη, καθώς όπως είπαμε, δεν υπήρχαν νεκροί εντός Πολυτεχνείου ή τουλάχιστον δεν έχει επιβεβαιωθεί κάτι τέτοιο μέχρι σήμερα.
Πολλοί άνθρωποι μέχρι και σήμερα, δυστυχώς βαυκαλίζονται, θεωρώντας ότι το Πολυτεχνείο, ήταν αυτό που οδήγησε στην πτώση της Χούντας. Δυστυχώς η κατάληψη του Πολυτεχνείου και τα γεγονότα της 17 Νοεμβρίου, όχι μόνο δεν έριξαν την δικτατορία των συνταγματαρχών, αλλά και οδήγησαν στο πολύ σκληρότερο καθεστώς του δικτάτορα Ιωαννίδη. Ο τελευταίος ανέτρεψε το καθεστώς Παπαδόπουλου αναλαμβάνοντας ο ίδιος την διακυβέρνηση της χώρας. Παρόλα αυτά, αν το Πολυτεχνείο δεν έριξε την Χούντα, τι ήταν αυτό που οδήγησε στην πτώση της; Η επιχείρηση Αττίλας απαντάει στο προηγούμενο ερώτημα, δηλαδή η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο και η κατάληψη του βορείου τμήματος του νησιού, αποτέλεσαν την Λυδία λίθο για την πτώση της. Μετά από αυτά τα ολέθρια λάθη του καθεστώτος, η δικτατορία διαλύθηκε σαν χάρτινος πύργος, καθώς λόγω της αδυναμίας τους να διαχειριστούν το κυπριακό, οι συνταγματάρχες, παρέδωσαν την εξουσία στους πολιτικούς.
Σήμερα υπάρχει η αντίληψη ότι ολόκληρη η ελληνική κοινωνία αντιστάθηκε στην δικτατορία. Αυτό αποτελεί έναν ακόμα μύθο που έχει επικρατήσει με την πάροδο του χρόνου, καθώς το Πολυτεχνείο ήταν μια εξέγερση, μερικών εκατοντάδων φοιτητών που πολεμήθηκε τόσο από τα επίσημα κόμματα, όσο και από το ΚΚΕ (τουλάχιστον για αρχή), όπου μέσω της νεολαίας του έκανε τότε ό,τι μπορούσε για να καταγγείλει την εξέγερση ως προβοκατόρικη και να την εμποδίσει. Το τελευταίο αποδεικνύεται από το φύλλο νούμερο 8 της Πανσπουδαστικής, του οργάνου του κόμματος στη φοιτητική νεολαία, τον Φεβρουάριο του 1974. Πάντως το πολυτεχνείο δεν υποστηρίχθηκε από πλήθος κόσμου, άσχετα αν αρκετοί έσπευσαν να καπηλευθούν το γεγονός της εξέγερσης του Πολυτεχνείου μετά την οριστική πτώση της Χούντας την 23η Ιουλίου του 1974.
Δυστυχώς σήμερα, στον βωμό της πολιτικής σκοπιμότητας, αρκετοί πολιτικοί χρησιμοποιούν την γιορτή του Πολυτεχνείου προκειμένου να προσελκύσουν ψηφοφόρους, χρησιμοποιώντας τους προαναφερθέντες μύθους. Κρίνοντας παράλληλα τα γεγονότα που διαδραματίζονται κάθε χρόνο στο κέντρο της Αθήνας, γίνεται εύκολα αντιληπτός ο οξύμωρος χαρακτήρας του εορτασμού της συγκεκριμένης επετείου. Οι φοιτητές τότε αγωνίστηκαν για τα ιδανικά της δημοκρατίας, όπου δημοκρατία σημαίνει δικαιώματα, όπως είναι αυτά της ιδιοκτησίας και της περιουσίας, δικαιώματα που κάθε 17 Νοεμβρίου καταπατώνται από ταραξίες και μπαχαλάκιδες, οι οποίοι καταστρέφουν περιουσίες ιδιωτών ή απλών πολιτών, όπως αυτοκίνητα, μαγαζιά γραφεία… Επομένως τι γιορτάζουμε κάθε 17 Νοεμβρίου, εφόσον διεξάγονται αυτές οι αποτρόπαιες πράξεις;