Στις 24 Φεβρουαρίου 2022 ο κόσμος θα σοκαριστεί από την επίθεση της Ρωσσίας εις την Ουκρανία. Η Ευρώπη μετά από περίπου 20 χρόνια έρχεται αντιμέτωπη με έναν νέο πόλεμο στο έδαφος της ( ναι 20 χρόνια και όχι από τον Β’ Παγκόσμιο όπως σκόπιμα έλεγε η Δύση αποσιωπώντας επίτηδες την εισβολή στην Κύπρο το 1974 και τον τραγικό ΝΑΤΟϊκό βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας το 1999 ). Ο δυτικός Τύπος τόσο πριν όσο και μετά την επίθεση υπήρξε εχθρικός προς την Ρωσσία. Οι δυτικοί πολίτες διαβάζουν για έναν αιμοσταγή δικτάτορα που αποφάσισε να διευρύνει τα σύνορα του σε βάρος μίας φιλήσυχης χώρας. Πόση ευθύνη πραγματικά όμως φέρει η Ρωσσία; Ή πιο σωστά είναι η μόνη που ευθύνεται για αυτή τη σημερινή θλιβερή κατάσταση; Η απάντηση δεν είναι εύκολο να δοθεί και θα χρειαστεί και ιστορική αναδρομή για το πως φτάσαμε ως εδώ προκειμένου να κατανοήσουμε το «τις πταίει;».
Το 1991 είναι το έτος της μεγάλης αλλαγής. Το κόκκινο λάβαρο της επανάστασης κατεβαίνει από το Κρεμλίνο σηματοδοτώντας το τέλος της κομμουνιστικής εποχής. Η Σοβιετική Ένωση αποτελούσε πλέον παρελθόν και πολλές πρώην σοβιετικές σοσιαλιστικές δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης πλέον ήταν ανεξάρτητα εθνικά αστικά κράτη. Εκείνα τα χρόνια η Ρωσσία προσπαθούσε τόσο με τον Αμερικανό Πρόεδρο Μπους όσο και με τον διάδοχο του, τον Μπιλλ Κλίντον, να εξ ασφαλίσει ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί στα Ανατολικά ( στις χώρες του πάλαι ποτέ Συμφώνου της Βαρσοβίας ). Πέρα από προσωπικές εγγυήσεις των Προέδρων η Ρωσσία δεν κατόρθωσε να υπογράψει κάποια επίσημη συμφωνία προς αυτή τη κατεύθυνση. Ούσα αδύναμη να αντιδράσει όμως, σταδιακά είδε το ΝΑΤΟ να μη τηρεί τις άτυπες εγγυήσεις του. Το 1999 ( Πολωνία, Τσεχία, Ουγγαρία ) και το 2004 ( Βουλγαρία, Ρουμανία, Βαλτικές χώρες, Σλοβακία ) πολλές χώρες του πρώην συμφώνου της Βαρσοβίας εντάχθηκαν στην Συμμαχία παίζοντας με την υπομονή της Ρωσσίας η οποία εκείνα τα μεταβατικά χρόνια από τον σοσιαλισμό στον καπιταλισμό αντιμετώπιζε ισχυρά οικονομικά πλήγματα.
Το 2008 όμως η Ρωσσία θα επιτεθεί στην Γεωργία όταν η τελευταία θα αρχίσει ενταξιακές διαπραγματεύσεις δείχνοντας ότι οι χώρες που κάποτε αποτελούσαν τις πρώην σοβιετικές σοσιαλιστικές δημοκρατίες είναι κόκκινη γραμμή για τη Ρωσσία. Η επόμενη θα είναι η Ουκρανία. Με την Ουκρανία η κατάσταση μύριζε μπαρούτι χρόνια πριν. Το 2004 η προεδρική νίκη του φιλορώσσου Βίκτωρ Γιανουκόβιτς θα προκαλέσει υποκινούμενες εντάσεις και αυτό που θα ονομαστεί ως «Πορτοκαλί Επανάσταση». Εν τέλει ο Γιανουκόβιτς θα χάσει σε επαναληπτικές από τον φιλοδυτικό Γιουστσένκο. Το 2010 όμως θα κατορθώσει ο φιλορώσσος Γιανουκόβιτς να νικήσει εις εκλογές που χαρακτηρίστηκαν δίκαιες από το Ουκρανικό Ανώτατο Δικαστήριο. Ο Γιανουκόβιτς θα υπογράψει το 2010 τη λεγόμενη Συνθήκη του Χαρκόβου σύμφωνα με την οποία η Ουκρανία δίνει πρόσβαση για άλλα 25 χρόνια στην Ρωσσία στις ναυτιλιακές εγκαταστάσεις της Κριμαίας με αντάλλαγμα φθηνότερο φυσικό αέριο από την Gazprom. Αυτό δεν θα το συγχωρήσει η Δύση και το Φεβρουάριο του 2014 θα γίνει η πραξικοπηματική ανατροπή του Γιανουκόβιτς με ευρωπαϊκό και αμερικανικό δάκτυλο από εξεγέρσεις χρηματοδοτούμενες από την Ευρωπαϊκή Ένωση ( με την τελευταία να το αμφισβητεί ), το γνωστό Euromaiden ή “ Revolution of Dignity “ κατά τη διάρκεια του οποίου στην Οδησσό δολοφονήθηκαν 46 Ρωσσόφωνοι. Η Ρωσσία βλέποντας τα συμφέροντα της στη Κριμαία να κινδυνεύουν εισέβαλλε και την κατέλαβε αστραπιαία.
Τα χρόνια πέρασαν και φτάνουμε στο 2021 όπου η Ουκρανία αρχίζει ενταξιακές διαπραγματεύσεις με το ΝΑΤΟ και ο Ζελένσκυ κηρύσσει το δόγμα απελευθερώσεως της Κριμαίας. Ρωσσικά στρατεύματα μεταφέρονται στα Ουκρανικά σύνορα διεγείροντας ανησυχίες. Η Ρωσσία ζητάει εγγυήσεις από την Αμερική ότι δεν θα ενταχθεί η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ με τη τελευταία να μη δίνει σαφή απάντηση. Πρέπει να τονιστεί ότι ο Πούτιν πολλές φορές είχε αρνηθεί να αναγνωρίσει τις λαϊκές δημοκρατίες στο Ντονμπάς. Τον Φεβρουάριο του 2022 όμως και ενώ η κατάσταση φαίνονταν να αποκλιμακώνεται με τη Ρωσσία να αποσύρει τα στρατεύματα της από τα σύνορα, παραδόξως η Ουκρανία αρχίζει στις 16 Φλεβάρη μαζικούς βομβαρδισμούς στο Ντονμπάς προκαλώντας την Ρωσσία και καταπατώντας τις συμφωνίες του Μινσκ ( για τις οποίες η Γαλλία και η Άνγκελα Μέρκελ είχαν μεσολαβήσει ). Ο δυτικός κόσμος δεν αντέδρασε ούτε λίγο. Προς τι αυτός ο βομβαρδισμός σε μία περίοδο αποκλιμάκωσης; Γιατί η Δύση δεν προστάτεψε τις συμφωνίες; 21 Φλεβάρη ο Ρώσσος Πρόεδρος αναγνωρίζει τις λαϊκές δημοκρατίες του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ ( κάτι που αρνούνταν τόσο καιρό να κάνει!!! ) και 24 Φλεβάρη αρχίζει η επίθεση.
Τα ερωτήματα που διεγείρονται είναι πολλά. Η Δύση τόσο καιρό γιατί παρέμβαινε στα πολιτικά της Ουκρανίας; Γιατί δεν αντέδρασε στις καταπατήσεις των συμφωνιών του Μινσκ που όριζαν αυτονομία στους Ρωσσόφωνους; Γιατί δεν κράτησε τις, άτυπες έστω, υποσχέσεις της για μη εξάπλωση του ΝΑΤΟ; Γιατί εδώ και χρόνια το ΝΑΤΟ προσπαθεί να περικυκλώσει τη Ρωσσία; Αλήθεια μας φαίνεται λογικό η Ρωσσία να δέχονταν το ΝΑΤΟ να βάλει το μαχαίρι στη καρωτίδα της με την ένταξη της Ουκρανίας; Να θυμηθούμε ότι η Αμερική ήταν έτοιμη να εισβάλλει στην Κούβα το ΄60 επί Κέννεντι με τη πυραυλική κρίση ή το πόσες φορές η ίδια ενεπλάκη στα πολιτικά της Λατινικής Αμερικής καθοδηγώντας στρατιωτικά πραξικοπήματα όποτε μία κυβέρνηση έθιγε τα συμφέροντα της. Ποια υπερδύναμη που σέβεται τον εαυτό της θα δέχονταν κάτι τέτοιο; Εικασίες μπορούν να γίνουν πολλές όπως ότι η Δύση ήθελε την εισβολή για να προσπαθήσει να στραγγαλίσει οικονομικά την Ρωσσία ( με κυρώσεις ) ή να την δοκιμάσει σε πόλεμο. Είναι φανερό πως η Ρωσσία στριμώχτηκε στο τοίχο και πιέστηκε πάρα πολύ για να προχωρήσει στην επίθεση. Είτε θα πραγματοποιούσε επίθεση είτε θα είχε τα πυραυλικά συστήματα του ΝΑΤΟ απευθείας στα σύνορα της. Σε τελική ανάλυση όμως το σίγουρο είναι ότι πολλά υψηλά λόμπυ των Ηνωμένων Πολιτειών ιδίως όσα συσχετίζονται με το υγροποιημένο πετρέλαιο LNG επρόκειτο να θησαυρίσουν με αυτό το πόλεμο.
Φέρει η Ρωσσία ευθύνη; Βεβαίως και φέρει! Το 2022 γινόμαστε μάρτυρες πολέμων ακόμα. Προφανώς η Ρωσσία εισέβαλλε για τα συμφέροντα της και όχι γιατί ενδιαφέρθηκε για τις σφαγές των Ρωσσόφωνων ( 8 χρόνια το νεοναζιστικό τρομοκρατικό τάγμα Αζοφ βίαζε, βασάνιζε και σκότωνε Ρωσσόφωνους, το 2022 ήρθε το ενδιαφέρον όμως; ). Εισέβαλλε γιατί ήθελε να κρατήσει τα συμφέροντα της στη περιοχή, το ΝΑΤΟ μακριά και την Ρωσσική άρχουσα τάξη να εκμεταλλευτεί τον πλούτο της Ουκρανίας. Κανένας δεν ξεκινάει πολέμους για την προστασία των ανθρώπων. Αυτό είναι μόνο για τα μάτια της κοινής γνώμης ό,τι και αν έχουν πει ιστορικά οι ΗΠΑ και η Ρωσσία. Συνεπώς η Ρωσσία φέρει ευθύνη αλλά δεν είναι η μόνη που φέρει ευθύνη. Η Ουκρανία και ο Δυτικός κόσμος ( Ευρωπαϊκή Ένωση, ΝΑΤΟ, Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ) δεν είναι άμοιροι ευθυνών ασχέτως αν στα διεθνή ΜΜΕ πολλά κομμάτια δυστυχώς αποκρύπτονται ή αλλοιώνονται. Μιλάμε για έναν πόλεμο όπου οι δυτικοί πολίτες έχουν μόνον τις δυτικές πηγές ενώ οι Ρωσσικές έχουν αποσιωπηθεί ( στην χώρα μας παράδειγμα είναι το αντιδημοκρατικό κλείσιμο του ρωσσικού πρακτορείου ειδήσεων Sputnik News ).
ΠΗΓΕΣ/ ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
https://en.wikipedia.org/wiki/2014_Odesa_clashes