Ναι καλά καταλάβατε… Θα αναφερθώ σε ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα (και το οποίο παρεμπιπτόντως κυκλοφόρησε και πρόσφατα , το 2020) ονόματι «Σκοτεινή μου Βανέσα». Το βιβλίο αυτό γράφτηκε από την Κέιτ Ελίζαμπεθ Ράσελ και έχει γίνει το «best seller» των New York Times και Sunday Times. Η μεγάλη του απήχηση αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι έχει μεταφραστεί σε 25 γλώσσες (!). Άραγε , τι πραγματεύετα η Κέιτ…;
Θα φτάσω και στο αντικείμενο του βιβλίου… Πρώτα όμως θα μιλήσω για το πως έπεσε στην αντίληψη μου. Το βιβλίο εμφανίστηκε μπροστά μου με έναν αναπάντεχο , αλλά καθόλου πρωτότυπο τρόπο , διότι επρόκειτο για διαφήμιση του Instagram. Ήταν η εποχή που είχαν λάβει στην Ελλάδα μεγάλη απήχηση τα γεγονότα σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης στον χώρο της τέχνης, οπότε άδραξα την ευκαιρία να διαβάσω κάτι σχετικό με σεξουαλική κακοποίηση (μιας και είμαι αρκετά ευαισθητοποιημένη απέναντι σε αυτό το θέμα).
Η «Βανέσα» λοιπόν είναι μια 15χρονη μαθήτρια της σχολής του Μπρόγουικ , η οποία διατηρεί ερωτική σχέση με τον κατά 30χρόνια (σχεδόν) μεγαλύτερο καθηγητή της, Τζέικομπ Στρέιν. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα τόσο η πλοκή όσο και η διείσδυση στις σκέψεις της μικρής Βανέσας για την σχέση της με τον καθηγητή της. Εγώ ένιωσα ότι η ιστορία της ήταν πιο πολύ ένα είδος προβληματισμού για τον αναγνώστη, καθώς σε κάνει να αναρωτιέσαι αν αυτή η σχέση ήταν εν τέλει όντως κακοποιητική. Σε εισάγει δηλαδή, τόσο βαθιά στα ενδότερα της εφηβικής σκέψης , των εφηβικών ορμών και της παιδικής αθωότητας. Η Βανέσα αρνείται να αποκαλέσει τον εαυτό της θύμα γιατί ο Στρέιν την έπεισε ότι η θυματοποίηση είναι αδυναμία. Ο «Στρέιν», όπως τον αποκαλεί και η ίδια η Βανέσα, αντιπροσωπεύει έναν άκρως χειριστικό και ψυχικά άρρωστο άνθρωπο, ο οποίος τραυματίζει την ψυχή και χειραγωγεί το μυαλό της Βανέσας , χωρίς η ίδια να το καταλαβαίνει. Ακόμη και μετά από 10 χρόνια περίπου η Βανέσα δυσκολεύεται να παραδεχτεί ότι την βίασε ο Στρέιν και την κακοποίησε , αν και νομίζω ότι η ίδια το ήξερε , απλώς φοβόταν να το παραδεχτεί. Φοβόταν , επειδή αν το κατονόμαζε θα συνειδητοποιούσε ότι δεν ένιωσε ποτέ ούτε βίωσε την παιδική της ηλικία.
Δύο κυρίως πράγματα κρατώ από αυτό το βιβλίο: 1) το πρόσχημα της συναίνεσης που επικαλείται ο Στρέιν, για να κακοποιεί ξανά και ξανά την Βανέσα και 2)το πως το ίδιο το Μπρόγουικ και η κοινωνία εν γένει αντιμετωπίζει τα θύματα και τους βιαστές. Ο Στρέιν , παρά τις ΠΟΛΛΑΠΛΕΣ κατηγορίες από διάφορες μαθήτριες του , δεν απολύθηκε ούτε μπήκε φυλακή , αλλά αυτοκτόνησε… Πάντα θα υπάρχει κάτι που θα μπορούν οι αρμόδιοι να κάνουν αρκεί να μην προσπαθούν να συγκαλύψουν ένα έγκλημα με την δικαιολογία του «σκανδάλου» και της «κακής φήμης»… Ακούστε τα θύματα…!
Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!