Ο κύριος Γιώργος Καραμπελιάς γεννήθηκε το 1946 στην Κάτω Αχαία. Από το 1964, ως φοιτητής της Ιατρικής, συμμετείχε στη Νεολαία Λαμπράκη. Μετά το 1967 σπούδασε Οικονομικά στη Γαλλία
Συμμετείχε στο αντιδικτατορικό κίνημα και στον «Μάη του ’68», σε ελληνικές και γαλλικές οργανώσεις. Από εκεί και έπειτα ξεκινάει το συγγραφικό του έργο, για το οποίο νομίζω πως δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις… Στη συνέχεια θα αναγνώσετε τις απόψεις του επί δύο πολύ σημαντικών ζητημάτων, που είχα την τιμή και τη χαρά να ακούσω.
-Καλησπέρα σας, ήθελα να σας ρωτήσω , έχοντας διαβάσει ένα μεγάλο μέρος του συγγραφικού σας έργου, εάν κατά την κρίση σας η αριστερά με τη μορφή την οποία είχε παλαιότερα (ως Επτανήσιοι Ριζοσπάστες ή ακόμα και στην περίοδο της κατοχής) συνεχίζει να υπάρχει σήμερα ή άπλα έχει επηρεαστεί από την τάση του διεθνισμού;
– Η ριζοσπαστική και ελληνοκεντρική παράδοση της ελληνικής αριστεράς μετά το 1918 – 1920 με την επανάσταση των Μπολσεβίκων με τη στάση της απέναντι στο Μικρασιατικό και στη συνέχεια με τη στάση της στο Μακεδονικό σφραγίστηκε από μια παράδοση απόρριψης της εθνικής ταυτότητας. Ο εθνομηδενισμός σφραγίζει την κομμουνιστική αριστερά, από τη γέννησή της σε αντίθεση με την παλαιότερη εθνικοαπελευθερωτική παράδοση του Δρακούλη, του Σκληρού΄ του Γιαννιού.. Στη διάρκεια της κατοχής μέσα στα πλαίσια μιας λογικής λαϊκών μετώπων και εξαιτίας της γερμανικής κατοχής κυριαρχεί για ένα διάστημα αυτό που λέμε εθνικοαπελευθερωτική εκδοχή της αριστεράς, η οποία σε ένα βαθμό θα συνεχιστεί και τη δεκαετία του 1950 με τη στάση της στο Κυπριακό. Όμως, από τη δικτατορία και μετά αυτή υποχωρεί και δεδομένου ότι η ίδια η χούντα ταύτισε το έθνος, τη θρησκεία και τις παραδοσιακές αξίες με την ίδια και την εμφυλιοπολεμική λογική της , η αριστερά σταδιακώς εγκαταλείπει κάθε αναφορά στην πατριωτική διάσταση. Αυτή η εγκατάλειψη γίνεται σταδιακώς. Για παράδειγμα το ΚΚΕ Εσωτερικού είχε ως έμβλημα το σφυροδρέπανο και την ελληνική σημαία ταυτόχρονα. Όμως, ιδιαίτερα από το 1990 και μετά, το σύνολο σχεδόν της Ελληνικής αριστεράς, εκτός από μικρές ομάδες, περνάει σε πλήρη σχεδόν απόρριψη της αναφοράς στην εθνική ταυτότητα. Η μετάβαση αυτή γίνεται ακόμη πιο εμφανής στη δεκαετία του 2010. Το δεύτερο στοιχείο το οποίο έρχεται να αποσυνθέσει τον παλαιό χαρακτήρα της ελληνικής αριστεράς αποτελεί η στάση της στον πόλεμο στην Ουκρανία…
– Επ’ αυτού ήθελα να τοποθετηθώ κάνοντάς σας μια σημαντική ερώτηση: Προφανώς η Ελλάδα λόγω των πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Βορειοατλαντικής συμμαχίας, στις οποίες ανήκει, αλλά και λόγω του Κυπριακού, δεν μπορεί να ταχθεί με το μέρος της Ρωσίας. Από την άλλη όμως, μήπως θα μπορούσε να διατηρήσει μια στοιχειώδη σχέση επικοινωνίας μαζί της προκειμένου να μη διακοπεί η ροή φυσικού αερίου προς τη χώρα μας;
– Σε σχέση με το ενεργειακό δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό από εκείνους που προσδοκούμε να μας στηρίξουν έναντι της Τουρκίας, όταν μάλιστα η Ρωσία στηρίζει ανοικτά την Τουρκία. Στο παρελθόν, μέχρι και πριν 10 χρόνια, η παραδοσιακή πολιτική της Ελλάδας επεδίωκε να κρατά κάποιους διαύλους ανοικτούς με τη Ρωσία, παρότι βρίσκεται στο δυτικό στρατόπεδο. Από τη στιγμή όμως που η Ρωσία κάνει τη στροφή του 2016 σε μια φιλοτουρκική κατεύθυνση ,η οποία εκφράζεται στη Συρία, στη Λιβύη… στα πυρηνικά εργοστάσια στην Τουρκία, στους S-400 και ούτω καθ’ εξής, κόβει από την Ελλάδα κάθε δυνατότητα επαφής με την Ανατολή. Η μεν ‘καθ’ ημάς Ανατολή’ έχει γίνει τούρκικη και η δε ορθόδοξη Ανατολή βαδίζει προς μια ευρασιατική κατεύθυνση. Επομένως, ακυρώνεται και η ειδική σχέση Ελλάδας – Ρωσίας. Η Ελλάδα δυστυχώς, είναι υποχρεωμένη να συγκροτήσει συμμαχίες κατ’ εξοχήν προς την Ευρώπη τη Δύση, αλλά και προς τον Αραβικό κόσμο και ίσως προς το Ισραήλ. Αν η Ελλάδα δηλαδή δεν επέβαλε κυρώσεις προς τη Ρωσία, θα είχε αρνητικό αντίκτυπο στις σχέσεις της με την Ευρώπη και τους Αμερικάνους (οι οποίοι μας βάζουν ‘το μαχαίρι στο λαιμό’ ως προς το συγκεκριμένο θέμα).
Η συζήτηση τελείωσε με τον κύριο Καραμπελιά να υποστηρίζει πως η σχέση Τουρκίας – Ρωσίας δεν είναι μια λυκοφιλία , όπως ισχυρίζονται κάποιοι, αλλά μια σταθερή σχέση στρατηγικής σημασίας.
Ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο του κυρίου Καραμπελιά είναι ο πολιτικός αυτοπροσδιορισμός του ως ‘πατριώτης προερχόμενος από την Αριστερά’. Αυτός είναι ίσως και ένας από τους λόγους που κάνουν τα βιβλία του ίδιου, όπως και το περιοδικό ‘Άρδην’ και την εφημερίδα του ‘Ρήξη’ τόσο ενδιαφέροντα. Είναι βλέπετε αυτή η οπτική γωνία που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τα γεγονότα, πόσο μάλλον στις μέρες μας.