Γράφω.
Οι λέξεις σπάζουν.
Όλα τούτα
τα ονειρικά,
οι σελίδες χαρτί γιομάτες στολίδια,
θολές εικόνες του νου
που γίνονται πυλός και χρώματα σκιών.
Όλα
όνειρα που έπλασα
προσεκτικά στη μοναξιά,
με χέρια τρεμάμενα
απ’ τις έγνοιες που, σποραδικά
μ’ είχαν αρπάξει,
παρατηρώντας για λίγο κάθε δάκρυ.
Και να,
προσπαθώ κάθε φορά
μ’ αυτόν τον τρόπο,
τον μόνο που ξέρω από πάντα,
να διώξω από πάνω μου
τις σκέψεις που πλανόνται και κραυγάζουν.
Γιατί
είν’ αλήθεια,
τολμώ πια να ξεστομίσω,
είν’ αλήθεια:
με τρομάζει,
με πληγώνει,
δεν θα πάψει όχι,
ποτέ να με φοβίζει
η αδυναμία των σωμάτων μας
κι η παντοδυναμία των ψυχών μας.
Συνεχίζω.
Γράφω,
κι ας ξέρω καταβάθος,
πως δεν υπάρχει όνομα
για όσα βρίσκονται εκεί έξω,
έξω απ’ τον δικό μου νου
και απ’ τον νου κάθε ανθρώπου,
για ό,τι αναπνέει
ό,τι πεθαίνει,
ό,τι υπάρχει,
κι ό,τι αντικρίζει τον ήλιο και τα άστρα.