Σαν αρνιά στο σφαγείο
μάς έβαλαν
σε θέσεις μετρημένες
τον έναν πίσω απ’ τον άλλον
κι εμείς
γελούσαμε
Τι ξέρει η νιότη από
σκλαβιά;
Πάνω απ’ τα κεφάλια μας
λεπίδα κοφτερή
του χαμού
ή τουλάχιστον
έτσι θέλησαν να πιστέψουμε
πως οι δικοί τους όροι
χτίζουνε τις ζωές
τις δικές μας ζωές
Καιρό μου πήρε να καταλάβω
ώσπου να δω καθαρά
σε μια στιγμή αλήθειας
πως εκείνη την ώρα ήταν
το πιο «ενήλικο» πράγμα που έκανα ως τότε
Κι από τότε
πόθησα να ‘μαι παιδί,
μπρος στα σφραγισμένα παράθυρα
που ο «ενήλικας» σκύβει υποταχτικά
εγώ μονάχα να γελάω.