"Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα", μία φράση που ακούγεται στα μυστήρια του γάμου, κι όμως πολλοί αγνοούν τη σημασία της. Κάποιες νύφες είθισται να έχουν ως έθιμο το πάτημα του ποδιού του γαμπρού, επιδιώκοντας να δείξουν ότι είναι χειραφετημένες και ανεξάρτητες και δε φοβούνται τους άνδρες, αλλά τους υποτάσσουν. Πρόκειται ,επομένως, για μία κίνηση συμβολική. Ωστόσο, η κίνηση αυτή αποτελεί μια διαστρέβλωση της παραπάνω φράσεως. Το ρήμα «φοβούμαι» δε σημαίνει στο αποστολικό ανάγνωσμα φόβο, αλλά σεβασμό. Η παραπάνω δηλαδή φράση μεταφράζεται ως " η γυναίκα να σέβεται τον άνδρα".
Οι εξελίξεις βέβαια των τελευταίων ημερών κρίνουν επιτακτική, περισσότερο από οποτεδήποτε άλλοτε, την ανάγκη να αντιστραφεί η συγκεκριμένη φράση και να εδραιωθεί ο σεβασμός και στο πρόσωπο των γυναικών.
Την Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2022 , η Mahsa Amini, μία Ιρανή 22 ετών ενώ βρισκόταν μαζί με τον αδερφό της έξω από τη στάση του μετρό στην Τεχεράνη, συνελήφθη από την αστυνομία ηθών, με τη δικαιολογία ότι δε φορούσε σωστά το hijab της, καθώς φαινόταν μία τούφα από τα μαλλιά της. Πρόκειται για μια ειδική ομάδα της αστυνομίας που είναι υπεύθυνη για τη δημόσια εφαρμογή των ισλαμικών κανονισμών για το hijab. Μάλιστα, ένας αστυνομικός ηθών μίλησε ανώνυμα στο BBC. "Μας είπαν ότι ο λόγος που εργαζόμαστε στις αστυνομικές μονάδες ηθών είναι για την προστασία των γυναικών. Επειδή αν δεν ντύνονται σωστά, τότε οι άντρες θα μπορούσαν να το θεωρήσουν πρόκληση και να τις βλάψουν", εξήγησε ο Ιρανός αστυνομικός.
Η νεαρή κοπέλα κατηγορήθηκε για ακατάλληλη και άσεμνη εμφάνιση αφού ο νόμος hijab επιβάλλει στις γυναίκες να καλύπτουν τα μαλλιά τους με μαντήλι, και τους ώμους και τα πόδια με φαρδιά ρούχα.
Στις 16 Σεπτεμβρίου και κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες γνωστοποιήθηκε η θάνατος της Mahsa Amini. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, η νεαρή κοπέλα ξυλοκοπήθηκε ενώ βρισκόταν μέσα σε αστυνομικό van το οποίο τη μετέφερε σε κέντρο κράτησης, όπου έπεσε σε κόμμα. Τρεις μέρες μετά επήλθε ο θάνατός της.
Απανθρωπιά, βιαιότητα, μεσαίωνας, 3 λέξεις που χαρακτηρίζουν επαρκώς τον άδικο θάνατο της νεαρής Mahsa Amimi και το θεοκρατικό κράτος του Ιράν. Άλλη μία φορά που η εμμονή στη θρησκεία και ο προσηλυτισμός αποτελούν αιτία φόβου, ανισότητας και αιματοχυσίας.
Η υποχρεωτικότητα του hijab καθιερώθηκε στις 7 Μαρτίου 1979 από τον ηγέτη Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί, ο οποίος διέταξε ότι το χιτζάμπ θα είναι υποχρεωτικό για όλες τις γυναίκες στους χώρους εργασίας τους και ότι οι ακάλυπτες γυναίκες θα θεωρούνται «γυμνές».
Το 1983 το κοινοβούλιο αποφάσισε ότι οι γυναίκες που δεν κάλυπταν τα μαλλιά τους δημόσια θα μπορούσαν να τιμωρηθούν με 74 μαστιγώματα. Πιο πρόσφατα, πρόσθεσε την ποινή φυλάκισης έως και 60 ημερών.
Αντιδράσεις υπήρχαν ανέκαθεν, ωστόσο αυτές εντάθηκαν ύστερα από τη δολοφονία της Masha Amini. Πλήθος γυναικών αποφασίζουν να κόψουν τα μαλλιά τους και να κάψουν τα hijab τους σαν ένδειξη διαμαρτυρίας και συμπαράστασης, με τους τραυματισμένους διαδηλωτές και τα θύματα ολοένα να αυξάνονται.Όμως, παρά τις χρόνιες εναντιώσεις ακόμα και τα στοιχειώδη δικαιώματα των γυναικών παραβιάζονται στο Ιράν για περισσότερα από 40 χρόνια. Με το Σύνταγμα του 1979 (ιδιαίτερα με τα άρθρα 20 και 21), καθιερώθηκε ο λιθοβολισμός ανδρών και γυναικών μέχρι θανάτου. Η συντριπτική πλειοψηφία όσων καταδικάζονται σε λιθοβολισμό, για μοιχεία είναι γυναίκες, καθώς δεν αντιμετωπίζονται ισότιμα από τα δικαστήρια, ενώ επανήλθε η πολυγαμία των ανδρών. Μόλις το 1997 επιτράπηκε στις γυναίκες να μπουν σε γήπεδο για να παρακολουθήσουν αγώνα ποδοσφαίρου. Ακόμα και στις προσευχές, κάθε Παρασκευή, οι γυναίκες επιβάλλεται να κάθονται σε ξεχωριστό χώρο (αίθουσα) από τους άνδρες. Επιπλέον, απαγορεύεται στις γυναίκες να κολυμπούν φορώντας μαγιό, εξού και η καθιέρωση του λεγόμενου “Μπουρκίνι”. Χειρότερο ,όμως, όλων είναι η ίδρυση της Θρησκευτικής Αστυνομίας ή Αστυνομίας Ηθών. Αυτά είναι μόνο μερικά από τα εξωφρενικά και απαράδεκτα μέτρα σε βάρος των γυναικών στο Ιράν, τα οποία τέθηκαν σε ισχύ μετά από την επανάσταση του 1979.
Στη χώρα υπάρχει αξιόλογο φεμινιστικό κίνημα που προσπαθεί με διάφορες δράσεις να πετύχει την άρση των μέτρων αυτών, ιδιαίτερα της υποχρεωτικότητας του χιτζάμπ. Δυστυχώς οι σκοταδιστικές ισλαμιστικές απόψεις που επικρατούν στο θεοκρατικό Ιράν έχουν σαν αποτέλεσμα οι γυναίκες να αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης και τρίτης κατηγορίας. Η θρησκεία, αντί να προωθεί τα δικαιώματά τους, τα υπονομεύει και προωθεί την ανισότητα και τις έμφυλες διακρίσεις. Ο αμοιβαίος σεβασμός ανάμεσα στα δύο φύλα είναι αναγκαίος για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την ειρήνη και τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής.
Συνεπώς, και ο ανήρ οφείλει να φοβήται τη γυναίκα, την ελευθερία έκφρασης και τις ενδυματολογικές επιλογές της.