Αναμοχλεύω τις στιγμές του παρελθόντος. Ειδικότερα, τα ξέγνοιαστα καλοκαίρια… Δεν ξέρω γιατί η ανάγκη να θυμηθώ με οδηγεί εκεί.
Καλοκαίρι 2017. Παιδάκι Γυμνασίου. Μπασκετικό camp στην Κόρινθο. Η πιο ευτυχισμένη εβδομάδα της ζωής μου.
Τότε ήμουν ένα παιδί χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα και σκοτούρες. Μόνος μου στόχος , να βελτιωθώ για την νέα σεζόν στο μπάσκετ. Θυμάμαι αυτές τις μέρες. Αθώες , παιδικές… Κάναμε όνειρα , είχαμε στόχους. Ήμασταν μια ωραία παρέα. Μιλούσαμε, κάναμε αστεία, κουραζόμασταν, ιδρώναμε, κλαίγαμε, γελούσαμε με την ψυχή μας, διασκεδάζαμε. Παίζαμε μπάσκετ. Αυτό μας ένωνε. Σαν παιδιά που ήμασταν.
Όσο μεγάλωνα αυξάνονταν οι υποχρεώσεις και αναγκαστικά έθεσα άλλους στόχους. Το μπάσκετ ήρθε σε δεύτερη μοίρα. Κατάλαβα πως δεν ήμουν παιδάκι πια. Δεν ήξερα τι ήμουν. Υποχρεώσεις , άγχος, λιγότερος ελεύθερος χρόνος… Έτσι χάνεις την νιότη σου. Έτσι χάνεις την παιδική σου χαρά.
Μου τα πήραν αυτά… Βέβαια, δεν έκανα κάτι να τα διεκδικήσω. Παραδόθηκα. Παραδόθηκα στη φθορά του συστήματος.Το μπάσκετ δεν ήταν πια η χαρά της ζωής μου, αλλά αγγαρεία.
Ακόμα όμως θυμάμαι κάποιες χαρούμενες στιγμές, κάποιες επιτυχίες , κάποιες γνωριμίες. Δεν είναι ότι ξεχνώ. Είναι ότι τα ωραία πράγματα στη ζωή δεν έχουν την διάρκεια που θα ήθελα.
Ζούμε κάτω από ένα σύστημα που αργά ή γρήγορα θα σκοτώσει ό,τι παιδικό και αθώο έχει μείνει μέσα μας.