Τον Μάιο όλοι γίναμε γνώστες της θλιβερής ιστορίας ενός τραγικού προσώπου, του Θύμιου Μπουγά, αποκαλούμενου και ως ο «Θύμιος από τον Πύργο».
Ο Θύμιος προέρχεται από μια πολύ μεγάλη οικογένεια και είναι ένας εκ των 13 παιδιών. Από μικρός γνώρισε τη πενία, την έλλειψη και τη στέρηση. Ο θάνατος του πατέρα του ήταν φυσικά καταλυτικός για την πορεία της οικογένειάς του, καθώς η οικονομική τους κατάσταση επιδεινώθηκε ακόμα περισσότερο. Η ζωή του δεν ήταν εξ’ αρχής στρωμένη με ροδοπέταλα, ωστόσο η ελπίδα πως στην ενήλικη ζωή του τα πράγματα θα εξελίσσονταν πιο ομαλά αποτελούσε μια παρηγοριά.
Ώσπου μια μέρα, η μοίρα έδωσε σε αυτόν τον πολυβασανισμένο άνθρωπο ακόμη ένα χτύπημα. Μετά από ένα πολύ σοβαρό ατύχημα, το πρόσωπό του παραμορφώθηκε, αναγκάζοντας τον να φορά χειρουργική μάσκα, ενώ προβλήματα αντιμετώπιζε ακόμη στην ακοή και στο βάδισμα του.
Σε αυτή την τόσο ευάλωτη φάση της ζωής του, βρέθηκαν ‘άνθρωποι’ που αντί να σεβαστούν τον ανθρώπινο πόνο, θέλησαν να δυσχεράνουν την κατάστασή του ασκώντας του Bullying. Κάποιοι μάλιστα διαδίδοντας ψευδείς φήμες, έκαναν λόγο για έναν άνθρωπο με αλυσοπρίονο στον Πύργο, φωτογραφίζοντας τον Θύμιο, τη στιγμή μάλιστα που ο ίδιος περπατούσε με μπαστούνι. Δεν δίστασαν κάποιοι επιτήδειοι ακόμη και να του πετάξουν πέτρες και ξύλα βρισκόμενοι έξω από το σπίτι του. Όλη αυτή η κατάσταση αποδυνάμωσε ακόμη περισσότερο τον Θύμιο, ο οποίος αγνοούνταν για περισσότερο από 40 μέρες.
Χαρακτηριστικό είναι πως ο Θύμιος όταν τελικά βρέθηκε, δεν μπορούσε ούτε καν να διανοηθεί πως υπήρχαν άνθρωποι που τον αναζητούσαν. Τόσα χρόνια ζώντας στην αφάνεια, πίστευε πως το περιθώριο ήταν η θέση που του ανήκε.
Αντιλαμβανόμαστε, φυσικά, πως ο ανθρωπισμός και η αλληλεγγύη, θέματα που κάνουμε στην έκθεση, εκλείπουν, ενώ συγχρόνως αποτελούν αδήριτη ανάγκη σε μια εποχή όπου η διασάλευση των ηθικών αξιών είναι κύριο γνώρισμά της. Αν αυτά τα δύο στοιχεία υπήρχαν, τότε ο Θύμιος ούτε θα είχε εξαφανισθεί ούτε θα είχε χάσει την εμπιστοσύνη του απέναντι στο ανθρώπινο είδος.
Μεγάλη είναι η χαρά μου (και θέλω να ελπίζω όλων) με τα τελευταία δημοσιεύματα που θέλουν τον Θύμιο να προσπαθεί να ζήσει μια φυσιολογική , πλέον, ζωή, που θα έχει ως κύριους πυλώνες την ηρεμία και την ασφάλεια, δεδομένα που πρέπει να χαρακτηρίζουν την ζωή όλων των ανθρώπων. Υψίστης σημασίας είναι η συμβολή των ΜΜΕ που έφεραν το θέμα του Θύμιου στο φως.
ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ ΠΟΣΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΒΙΩΝΟΥΝ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;
Πόσοι ακόμη άνθρωποι γίνονται έρμαια χλευασμών λόγω κάποιας ιδιαιτερότητάς τους;
Ας δώσουμε ένα τέλος σε όλα αυτά τα περιστατικά. Η Πολιτεία ας αναλάβει τις ευθύνες της για την αποκατάσταση του Θύμιου και οι δικαστικές αρχές ας τιμωρήσουν όλους όσους τον έκαναν να υποφέρει τόσο καιρό. Η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα πάψει να υπάρχει μόνο αν ο καθένας από εμάς συμβάλει ώστε αυτή η κοινωνία να γίνει λίγο καλύτερη. Δεν ζητάμε πράγματα ουτοπικά. Ζητάμε τα αυτονόητα. Μια ζωή χωρίς βία και κοροϊδία. Μια ζωή χωρίς φόβο και πόνο.
ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΩΣΤΕ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΘΥΜΙΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΦΕΡΕΙ.
ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΜΠΟΥΛΙΝΓΚ, ΨΕΥΤΟΜΑΓΚΕΣ ΚΑΙ ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΥΣ.
Η ιστορία του Θύμιου ας αποτελέσει την αφετηρία για την αποφυγή παρόμοιων καταστάσεων εκφοβισμού. Ας αποτελέσει την αφετηρία για την συγκρότηση μιας κοινωνίας πιο ασφαλούς και ενωμένης.
Κλείνοντας, ας θυμηθούμε και τα λόγια του σπουδαίου ποιητή Τάσου Λειβαδίτη: Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει…
Γι’ αυτό,
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΙΑ ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ.