Ζω μια ζωή.
Δεν ξέρω αν την ζω εγώ ή κάποιος άλλος. Είναι αυτή η ζωή μου; Έτσι θα πορευτώ; Νιώθω σαν κάποιος να με πρόσταξε να ζήσω κάτι που δεν είναι εγώ. Κοινωνία , κράτος , οικογένεια… Όλοι κάπως συνδέονται.
Με έβαλαν σε καλούπια. Προσπαθώ να βγω… Δεν τα καταφέρνω πάντα , αλλά προσπαθώ… Σπάω στερεότυπα, σπάω τα πατριαρχικά κατάλοιπα, τις κλισέ ερωτοαπαντήσεις. Αλλά κάπου χάνομαι. Νιώθω χαμένη μέσα στον εγκεφαλικό μου λαβύρινθο. Τίποτα δεν μοιάζει σίγουρο. Μόνο ο θάνατος μου , ο οποίος αργεί ακόμα(;).
Θέλω να φωνάξω ποια είμαι. Να δείξω ποια είμαι, χωρίς να φοβάμαι, χωρίς να νιώθω την επίκριση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τρίτων.Θέλω να είμαι ο εαυτός μου χωρίς να χρειάζεται να κρυφτώ ή να πω ψέματα. Γι’αυτό αναγκάζομαι να κλείνομαι στον εαυτό μου. Κάπως πρέπει να επικοινωνήσω με κάποιον.
Ζω την ζωή ενός άλλου ανθρώπου, το ξέρω… Θα βρω την δύναμη να ζήσω την δική μου. Απαιτεί χρόνο. Θα βρω χρόνο… Για να ζήσει η ψυχή μου όπως θέλω και πρέπει… Για να αναπαυτώ ύστερα , δίχως δεύτερες σκέψεις , ενδοιασμούς ή απωθημένα… Αυτό θέλω…
Να ζήσω την ζωή μου και να αναπαυτώ εν ειρήνη , να μην βασανίζεται η ψυχή μου.