Φέτος είναι μία ιδιαίτερη χρονιά, καθώς συμπληρώνονται 100 χρόνια από την μικρασιατική καταστροφή. Ένα αιώνα πριν πολλοί Έλληνες σκοτώθηκαν και πάρα πολλοί διώχθηκαν από τις πόλεις τους και τα χωριά τους. Μία από αυτούς ήταν και η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου.
Γεννήθηκε στο Αϊδίνιο της Μικράς Ασίας, έναν τόπο που πάντα αγάπησε και πάντα ήταν στο μυαλό της.
Η Παπαγιαννοπούλου ήταν μία έξυπνη, δυναμική, αληθινή και απελευθερωμένη γυναίκα χωρίς στερεότυπα και ταμπού. Ποτέ δεν προσποιήθηκε. Ποτέ δεν έκρυψε το πάθος της που ήταν να παίζει χαρτιά, όταν άλλοι το έκρυβαν.
Αποτελεί την πρώτη γυναίκα στιχουργό στην Ελλάδα. Μια γυναίκα που κατάφερε όχι μόνο να «εισβάλει» στον μέχρι τότε ανδροκρατούμενο χώρο της στιχουργίας, αλλά εδραίωσε την θέση της μέσα σε αυτόν τον χώρο. Απέκτησε τον σεβασμό όλων των συναδέλφων της, αν και σε πολλές περιπτώσεις προσπαθούσαν να την εκμεταλλευτούν, λόγω του πάθους της να παίζει χαρτιά, ωστόσο πολλοί, όπως για παράδειγμα ο Καλδάρας, την συμβούλευαν για να αποφευχθεί μία πιθανή εκμετάλλευση. Δεν τους άκουγε ωστόσο, γιατί η Ευτυχία έγραφε για να δώσει τους στίχους και να παίξει πόκα. Δεν την ένοιαζε αν μπει το όνομα της στους στίχους. Και γι’ αυτόν τον λόγο δεν έπαιρνε ποσοστά. Τα έδινε όσο-όσο προκειμένου να έχει 100, 200, 500 δραχμές να πάει να παίξει.
Η Ευτυχία είχε ένα χάρισμα που λίγοι το είχαν. Και το χάρισμα ήταν να γράφει στίχους με αφορμή μικρά καθημερινά πράγματα, που για πολλούς από εμάς θα μας φαίνονταν ασήμαντα. Άλλο ένα χάρισμα της ήταν ότι μπορούσε να κουμαντάρει τους πάντες. Αυτό που σκεφτόταν ήθελε να το πετύχει με κάθε μέσο και με κάθε τρόπο. Και το πετύχαινε πάντα.
Είναι αλήθεια ότι η Ευτυχία έζησε σε μία λάθος εποχή. Για την τότε εποχή η Ευτυχία ήταν κάτι το πολύ προχωρημένο, ενώ στην σημερινή εποχή θα ταίριαζε περισσότερο και θα αντιμετωπίζονταν ως μία γυναίκα στιχουργός και όχι ως μία γυναίκα «εξώλης και προώλης» και αυτό επειδή έκανε μία διαφορετική πιο κοσμική ζωή από τις υπόλοιπες γυναίκες. Αλλά η Ευτυχία ποτέ δεν έδωσε σημασία στο τι θα πει ο κόσμος για αυτή. Έκανε την ζωή που ήθελε. Όπως επίσης, αν ζούσε στην σημερινή εποχή το έργο της θα αναγνωριζόταν εν ζωή και όχι μετά τον θάνατο της, όπως έγινε.
Αναμφίβολα, η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου άφησε μεγάλη παρακαταθήκη στην λαϊκή μουσική. Μας άφησε μεγάλες επιτυχίες που τις ερμήνευσαν μεγάλα ονόματα, όπως ο Κόκοτας, ο Καζαντζίδης, η Μπέλλου κ.α. Της οφείλει πολλά το λαϊκό και η ζωή της αποτελεί ένα παράδειγμα προς μίμηση για τον τρόπο που αντιμετώπιζε τα σχόλια των άλλων, αλλά και το ότι έζησε όπως ήθελε αυτή και όχι όπως ήθελε η κοινωνία.
«Μ’ ένα όνειρο τρελό
όνειρο απατηλό
ξεκινήσαμε κι οι δυο μας…»