Στις 14 Ιουλίου λοιπόν πραγματοποιήθηκε μια πορεία, η μάλλον πολλές σε ολόκληρη την Ελλάδα. Το να πραγματοποιηθεί μια τέτοια πορεία ήταν κάτι αναμενόμενο ( και πολύ άργησε κιόλας κατά τη γνώμη μου). Η πανδημία έχει γονατίσει από οικονομικής, πολιτικής και ψυχολογικής απόψεως την χώρα μας και αυτό έχει ως αποτέλεσμα ένα νέο κύμα «αγανακτισμένων». Ωστόσο αυτή τη φορά το πεδίο είναι πιο θωλό απ’ όσο περίμενα. Μετά την κρίση του 2010 τα αιτήματα όσων διαδήλωναν ήταν σαφή, «σκίστε το μνημόνιο». Τα αιτήματα αυτά διεκδικηθήκαν με βίαια επεισόδια και με, παρολίγον, εισβολή στο κτίριο της βουλής, στο σπίτι της δημοκρατίας. Στη χθεσινή διαδήλωση όμως θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα αιτήματα δεν ήταν σαφή, ενώ θετικό ήταν πως η διαμαρτυρία ήταν εντελώς ειρηνική. Άλλα πανό ανέγραφαν «Όχι στο εμβόλιο φόλα», άλλα « όχι στον υποχρεωτικό εμβολιασμό» ενώ υπήρχε και ένα το οποίο έγραφε «ήρθε η μετάλλαξη των Ελλήνων που λέγεται ενότητα». Αυτή η πορεία με πρωτοστάτη γνωστό «καρδιολόγο», ήταν αυτό που λέμε «τρία σε ένα».
Τι δουλειά έχουν οι ελληνικές σημαίες για παράδειγμα η ακόμα και εκκλησιαστικά σύμβολα σε μια πορεία κατά των αυταρχισμών της κυβέρνησης; Για αυτό ευθύνεται ο διοργανωτής, που δεν κατέστησε σαφή αιτήματα και περιορίστηκε σε γενικόλογες έκφρασης του τύπου «ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΩΘΕΙΤΕ». Βέβαια εις γνώση του όλα αυτά… Τελικά συγκεντρώθηκαν περίπου 35.000 άτομα, χωρίς βέβαια να γνωρίζουν γιατί βρίσκονταν εκεί οι περισσότεροι. Ο καθένας μάλλον για τον δικό του λόγο, και καθόλου άδικα. Έχει συσσωρευτεί πολύ μίσος στην κοινωνία και με κάποιον τρόπο έπρεπε να εκφραστεί. Σε άλλες περιόδους δεν γινόταν τοσο εμφανές αυτό καθώς ήταν πιο εύκολο ο κάθε άνθρωπος να αποφορτιστεί με διάφορους τρόπους (πηγαίνοντας σε γήπεδα, σε κέντρα διασκέδασης κ.λπ.). Ωστόσο τέτοιες συγκεντρώσεις μόνο κακό μπορούν να προκαλέσουν. Σίγουρα ένα σημαντικό ποσοστό των συγκεντρωμένων διαδηλωτών βρέθηκε εκεί για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι για να διαμαρτυρηθεί για τους χειρισμούς της κυβέρνησης και ο δεύτερος για την υποχρεωτικότητα και τον εξαναγκασμό ( κυρίως των νέων) προς τον εμβολιασμό, παρόλο που δεν υπάρχει ομοφωνία για την ασφάλεια των εμβολίων. Ωστόσο αυτό το ποσοστό των ανθρώπων ( θέλω να πιστεύω) επισκιάστηκε από ορισμένους αρνητές του εμβολίου καθώς και εθνικιστές, οι οποίοι έδωσαν το βήμα δικαίως στα μέσα μαζικής ενημέρωσης να μιλούν για «ψεκασμένους». Το παράδοξο είναι πως ο διοργανωτής αυτοπροσδιορίζεται ως πολιτικός, ενώ υποτίθεται ότι διευθύνει ένα κίνημα (προς το παρόν)…
Κάτι τέτοιες προσπάθειες, όπως η χθεσινή διαδήλωση, είναι που αντί να αποτελούν τη σπίθα για διάλογο και πιθανώς για αλλαγές στην πολιτική του εμβολιασμού, οδηγούν στην ενίσχυση της πόλωσης και στην διαιώνιση της άποψης πως όποιος δεν επιθυμεί να κάνει το εμβόλιο θεωρείται ψεκασμένος. Κατά τη γνώμη μου η πλήρης ευθύνη βρίσκεται στον συντονιστή που απ’ ότι φαίνεται φιλοδοξεί να κάνει πολιτική καριέρα χάρη στον κορωνοϊό. Είναι πολιτικός των καιρών με λίγα λόγια, απότοκο μιας αλλόκοτης κατάστασης, αυτής της πανδημίας.
Επειδή δεν μου αρέσει να ασκώ μόνο κριτική, θα πρότεινα και κάτι. Αντί για τον κύριο καρδιολόγο γιατί να μην είχαν ως μπροστάρη όλοι αυτοί οι διαδηλωτές τον επιδημιολόγο Ιωαννίδη, καθηγητή του Στάνφορντ, ο οποίος όποτε επιχειρηματολογεί χρησιμοποιεί στοιχεία, είναι πάντα ήπιος, μακριά από τον φανατισμό και προσπαθεί να κατανοήσει πριν αντικρούσει την άποψη του συναδέλφου του; Προσωπικά θεωρώ το βεληνεκές του κυρίου Ιωαννίδη πολύ μεγάλο ανάμεσα στην επιστημονική κοινότητα και θεωρώ πως αν ασκούνταν η κατάλληλη πίεση για να προστεθεί στην «επιτροπή», τα αποτελέσματα θα ήταν πολύ θετικά για όλη την κοινωνία. Ωστόσο για να συμβεί αυτό θα πρέπει η κοινωνία να κινητοποιηθεί και να ασκήσει βέτο, με ξεκάθαρα αιτήματα χωρίς την παρείσφρηση ατόμων με εντελώς διαφορετικές απόψεις… Γαλήνη και όχι φανατισμός λοιπόν, γιατί το έδαφος πλέον είναι αρκετά εύφορο για εκστρατεία από την Ακροδεξιά, καθώς δεύτερη φορά δεν θα γλυτώσουμε από την ραγδαία άνοδό της, ειδικά αν αυτή συμπίπτει και με άλλες χώρες ( για παράδειγμα στη Γαλλία ).
Δύσκολοι και περίεργοι οι καιροί. Το τι γινόταν πριν από 100 χρόνια τέτοια περίοδο δεν διαφέρει και πολύ με το σήμερα. Ένας πόλεμος είναι η μάχη με τον κορωνοϊό. Ένας πόλεμος με έναν «αόρατο εχθρό». Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι αυτός ο πόλεμος δεν θα έχει τις ίδιες επιπτώσεις με την καταστροφή της Σμύρνης, τον Αύγουστο του 1922.
💭 «Αόρατος εχθρός» χαρακτηρίστηκε στο παρελθόν και η Αλ Κάϊντα από τον Μπαράκ Ομπάμα. Γιατί άραγε;