Στις καθημερινές μας συναναστροφές , την οικογένειά μας και εν γένει την κοινωνική μας ζωή σίγουρα έχουμε έρθει σε επαφή με έναν συνάνθρωπό μας που αντιμετωπίζει κάποιου είδους αναπηρία. Συχνά γίνεται αναφορά στα ΑΜΕΑ (πολλές φορές ο όρος καταχράται ως υποτιμητικός) και τις διευκολύνσεις που απολαμβάνουν από την πολιτεία. Κατά πόσο όμως η ζωή των ανθρώπων αυτών έχει ρεαλιστικά βελτιωθεί;
Πρωταρχικά , οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως κάθε είδους αναπηρία αποτελεί κάτι το δυσβάσταχτο για όποιον τη βιώνει , απαιτώντας την επιστράτευση καθημερινής ψυχικής και σωματικής ρώμης , σθένους και πάνω από όλα θέλησης για ζωή. Τα άτομα με ειδικές ανάγκες βιώνουν συχνά μια «ευγενική» περιθωριοποίηση από διάφορους κόλπους της κοινωνίας μας με πρόσχημα την αδυναμία μέθεξης στην εκάστοτε δραστηριότητα. Μολονότι γίνεται πλειστάκις λόγος για το κράτος πρόνοιας , τις φοροελαφρύνσεις , τα επιδόματα και πάσης φύσεως βοήθειας προς τα ΑΜΕΑ , η ουσία του προβληματισμού έγκειται στην αλλαγή νοοτροπίας της ελληνικής κοινωνίας και όχι μόνο.
Είναι επιτακτική ανάγκη εν έτει 2022, που η αποδοχή της διαφορετικότητας έχει αρχίσει να ενσταλάζεται στις ψυχές πολλών ανθρώπων , ο άνθρωπος που γεννιέται με μια ειδική ανάγκη να αντιμετωπίζεται ρεαλιστικά ως ισότιμο μέλος της κοινωνίας και όχι μόνο κατ’επίφασιν με βοηθήματα και ειδικές παροχές. Ο τυφλός της διπλανής πόρτας , η συμμαθήτρια στο αναπηρικό αμαξίδιο , η ανήμπορη ηλικιωμένη με κινητικά προβλήματα ζητούν απεγνωσμένα να δουν από τα μάτια μας , να περπατήσουν μαζί μας και να μπορέσουν να ζήσουν με τον βέλτιστο τρόπο για εκείνους.
Ποια είναι η συνταγή , ωστόσο, για την επίτευξη αυτού του στόχου και ποια τα υλικά; Η απάντηση εδράζεται φυσικά στην παιδεία και τη θέληση για αυτήν. Αποτελεί διαχρονικό αλλά όχι κοινότυπο αίτημα η ουσιαστική συμπερίληψη των παιδιών με αναπηρίες. Οι τιτάνιες προσπάθειες των εκπαιδευτικών και η ανιδιοτελής αγάπη προς τα πνευματικά παιδιά τους γεννούν σε όλους μας την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο . Όμως, είναι απαραίτητη η επέκταση της ζώνης ευαισθησίας σε κάθε πολίτη ξεχωριστά, μακριά από δεισιδαιμονίες και μικρότητες.
Κλείνοντας, θα ήθελα να παραθέσω ένα προσωπικό άκουσμα του δικού μου ΑΜΕΑ, του τυφλού παππού μου. «Για μένα , παιδί μου , πλέον δεν ξημερώνει ποτέ» , μια φράση, χίλια συναισθήματα. Για εκείνον και για κάθε άτομο με αναπηρία ας ξοδέψουμε και την τελευταία σταγόνα αγάπης που διαθέτουμε. Το χρωστάμε στον εαυτό μας και στην ανθρώπινη ιδιότητά μας.
