Από το 2022
Προς το 2023
Αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια,
Αρχή και τέλος, δύο λέξεις που μας συντροφεύουν καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής. Εκείνο το πρωινό, όταν ο ήλιος γλυκοχαράζει, μια νέα μέρα ξετυλίγεται μπροστά σου, ετοιμάζεσαι για μια περιπέτεια κι όμως θα τελειώσει, θα δώσει την σειρά της σε εκείνη την σαγηνευτική νύχτα, τότε που όλα σιωπούν, δίνουν λίγο χρόνο στον ίδιο τους τον εαυτό να ξαποστάσουν.
Παραμονή Πρωτοχρονιάς, λοιπόν, μια ολάκερη χρονιά ετοιμάζεται να σηκώσει τις βαριές αποσκευές της και να εγκαταλείψει αυτόν τον κόσμο. Θα τελειώσει μα μια καινούρια θα ξεπροβάλλει, έτοιμη για ταξίδια μακρινά.
Μια ομίχλη καλύπτει την πόλη…
Μελαγχολικός στέκεται μπρος στο σκονισμένο παράθυρο του παλαιού σπιτιού, τα φωτάκια τρεμοπαίζουν, χρώματα στους δρόμους, κόσμος, παιδιά, αγοράζουν τα τελευταία δώρα, αυτά που θα σχηματίσουν στα χείλη πλατιά και ζεστά χαμόγελα. Κάνει κρύο έξω, τα δάχτυλά του σφίγγουν με μανία το μισοτελειωμένο τσιγάρο, σαν να προσπαθεί να καθυστερήσει την καύση του, να το αγγίζει συνεχώς, θυμίζοντάς του την χρονιά που τελειώνει. Μες το μυαλό του τριγυρνούν, τραμπαλίζονται οι αναμνήσεις, γελούν, φωνάζουν, κλαίνε και μένουν σιωπηλές.
Ο ίδιος του ο εαυτός, τον κοιτά επίμονα για αρκετή ώρα. Ένα βλέμμα παγωμένο , δίχως γέλιο και συμπόνια, αρχίζει να τον τρομάζει. Διστάζει… Ένα φοβισμένο βήμα πίσω, δευτερόλεπτα σιγής, κάνει λάθος, τον παρατηρεί, οι γραμμές του προσώπου αρχίζουν και μαλακώνουν, γαληνεύουν, αυλακώνονται τα χείλη, του χαμογελά. Πόσο ανάγκη είχε αυτό το χαμόγελο, να του δείξει πως ο πρώτος και τελευταίος σύμμαχος είναι ακόμα με το μέρος του και τον υπερασπίζεται. Δεν φοβάται τίποτα τώρα.
Μια ομίχλη ξεπροβάλλει για λίγο… Τα δάκρυα ακόμα είναι ικανά να ποτίσουν το πουκάμισο, κοκκινισμένα μάτια, κουρασμένα και βαριά, απαισιοδοξία, φόβος, έρεβος, εξουθένωση. Μια αγκαλιά βάλσαμο στην ταραγμένη ζωή. Ξαφνικά, πρόσωπα γνωστά εμφανίζονται, πολλά και διαφορετικά, κάποια δεν μπορούν να προχωρήσουν τυλίγονται στα σύννεφα και παρασύρονται μαζί τους.
Μια ομίχλη ξεπροβάλλει για λίγο… Κλείνει απότομα το κουτί στο σαλόνι, απογυμνώθηκε η κοινωνία, μαύρο χρώμα καλύπτει τους τοίχους της.
Μια ομίχλη ξεπροβάλλει για λίγο… Γέλια, αστεία, πολλά βιβλία, αγγίγματα, μα η καρδιά ακόμα αιμορραγεί. Ένα βλέμμα, μια αγκαλιά, δυο λόγια χαϊδεύουν απαλά την βασανισμένη ψυχή.
Μια ομίχλη ξεπροβάλλει… Ήλιος, καυτός, ζωοδότης, ολόλαμπρος. Μύρισε καλοκαίρι, ξεγνοιασιά, ανεμελιά, ελευθερία, προσμονή, αναμονή… δικαίωση.
Μια ομίχλη ξεπροβάλλει για λίγο… Φθινόπωρο, αρχή, την θυμάται ακόμα, άγνωστος κόσμος, μοναχικός, αλλιώτικος, ίσως λίγο απόμακρος, αποκομμένος.
Μια ομίχλη ξεπροβάλλει για λίγο… Όμορφος κόσμος, γέλια, αστεία, χαρά, αισιοδοξία, ζεστές αγκαλιές, βράδια θαλπωρής και αγάπης, σαν εκείνα του καλοκαιριού.
Ξαφνικά, ο αέρας άνοιξε το παράθυρο και οι σελίδες του ημερολογίου πέταξαν σαν ελεύθερα περιστέρια… 31 Δεκεμβρίου, ώρα 12:00, το ρολόι στον τοίχο σήμανε μεσάνυχτα, άδειασαν οι δρόμοι και τα μονοπάτια αλλά γέμισαν τα σπίτια και τα τραπέζια, όχι για όλους, αλλά όσοι τα κατάφεραν και βρίσκονται σε μέρος όπου η καρδιά ευφραίνεται, με αυτούς που λατρεύουν, υγιείς και χαρούμενοι, ας σωπάσουν για ένα λεπτό, ας κοιτάξουν γύρω τους, να αναλογιστούν πόσο τυχεροί είναι, να φωνάξουν ένα ευχαριστώ για όσα τους δίνονται.
Τελικά τι μετράμε σε τούτη τη ζωή;
Υ.Γ1 Για την χρονιά που έρχεται ολοταχώς, θα ευχηθώ να χαιρόμαστε το πιο σημαντικό ιδανικό, αυτό της υγείας, να ονειρευόμαστε, να θέτουμε στόχους, να αγαπάμε λίγο περισσότερο και λίγο πιο αληθινά, να ταξιδεύουμε, να μην παραμελούμε το πνεύμα μας. Ελεύθεροι, δίχως δεσμά να προσπαθούμε για το καλύτερο.
Υ.Γ2 Κάθε χρονιά θα είναι ίδια αν δεν πασχίζουμε να την αλλάξουμε με μικρά μεν αλλά αποφασιστικά βήματα δε!
Πολλούς χαιρετισμούς στο 2023