Για όλους εμάς…

Το συγκεκριμένο άρθρο δεν έχει στοχευμένο ακροατήριο, ούτε θέμα ανατρεπτικό και συγκλονιστικό, αλλά μάλλον είναι μία αφιέρωση, μια ηλιαχτίδα αισιοδοξίας και ελπίδας (όλοι τη χρειαζόμαστε που και που), για τις δύσκολες μέρες, αυτές που μόλις σηκωθήκαμε απ’ το κρεβάτι άρχισαν τα δύσκολα, αυτές που μετά βίας σηκωθήκαμε, αυτές που δεν σηκωθήκαμε καν. Για όλες αυτές τις φορές που ηττηθήκαμε, που δακρύσαμε, που αυτομαστιγωθήκαμε, βρίσαμε, που το αφήσαμε ”για αύριο”, ”για την επόμενη φορά”. Μπορεί να θεωρούμε οτι έπονται απαιτητικές στιγμές, ως πρωτοετείς φοιτητές, εργαζόμενοι, πρωτοεμφανιζόμενοι καλλιτέχνες, αλλά το γεγονός οτι έως τώρα επιβιώσαμε, υπομείναμε και εν τέλει αναδειχθήκαμε νικητές, λουστήκαμε στο φως της επόμενης ημέρας όταν το απειλητικό σκοτάδι της νύχτας ξεθώριασε, αποδεικνύει το εύρος των δυνατοτήτων μας. Αξίζουμε πολλά περισσότερα από την περιστασιακή αδυναμία μας, που είναι στοιχείο ανθρώπινο και δεν πρέπει να επικρίνεται, ούτε να καταδικάζεται. Αντιθέτως, είμαστε γεννημένοι, παρά τις αντιξοότητες, να αντιμετωπίζουμε την κάθε πρόκληση για αυτό που είναι, μια ευκαιρία αυτοβελτίωσης, για να αποκτήσουμε δύναμη και αντοχή. Για αυτό, ανοίγουμε τα μάτια και αντικρίζουμε κατάματα τον ήλιο, που με το επιβλητικό φως του απειλεί να μας τυφλώσει. Ας τολμήσει…