Πάντοτε είχαν μια ομορφιά ξέθωρη,
τ’ άγγιγμα του ήλιου
πάνω στις αντικρινές σκεπές,
οι σκιές απ’ το φως που σβήνει
καθώς τριγύριζαν στους άσπρους τοίχους.
Χειμωνιάτικες ώρες,
που αν μπορούσα
θα τις φύλαγα μαζί με αναμνήσεις
όσο ο αέρας δυναμώνει σαν τώρα.
Αναμνήσεις από όνειρα θολά
και θάλασσες
συννεφιασμένες με σκέψεις για το χθες,
δίχως εξήγηση,
μόνο εικόνες
που φτιάχνουν όλα τα «εγώ».